Αχ #1 πόσο σε νιώθω... Το ίδιο είχα πάθει κι εγώ πέρσι στη δουλειά.. Ήταν τόσο μικρές οι κινήσεις του που πραγματικά νόμιζα ότι όλα ήταν μέσα στο κεφάλι μου. Οι φίλοι μου στη δουλειά που μας ζούσαν δεν έβλεπαν κάτι από την πλευρά του. Εγώ όμως το ένιωθα. Και τον ερωτευόμουν βαθειά. Είχαμε αρχίσει να ερχόμαστε και πιο κοντά.. κι ένα βράδυ του Αυγούστου ήρθε σπίτι μου να δούμε ταινία... Νομίζω καταλαβαίνεις την συνέχεια :)Βέβαια δεν κράτησε και πολύ.. μη ρωτάς γιατί δεν έχει σημασία. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μπορεί κανένας άλλος να μην το βλέπει αλλά εσύ το εισπράττεις. Τώρα γιατί αυτός το αρνείται δεν μπορώ να ξέρω. Σίγουρα κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, κι εσύ έχεις κάνει αυτό που περνάει από το χέρι σου. Τώρα είναι στο δικό του. Αν το αντέχεις, περίμενε. Αν όχι, κοίτα και γύρω σου. Μπορεί να βρεις κάτι άλλο που να σε καλύπτει περισσότερο.