Ε τι να κάνουμε τωρα; Να παραστήσουμε οτι η Δημουλίδου ειναι λογοτεχνία και προσφέρει κάτι παραπάνω απο το να δεις Δρουζα στην τιβι;Φυσικά υπάρχουν σοβαρά και ασόβαρα βιβλία (σινεμα, μουσική, ζωγραφική κλπ)Και στα σοβαρα ανήκουν και ένα κάρο ευχάριστα βιβλία που διαβάζονται εύκολα. Ο Σαραμάγκου π.χ. δεν ειναι ούτε βαρύς, ουτε δύσκολος.Οπως δεν ειναι αναγκαστικό να δεις βιντεοταινίες του 80 για χαλαρώσεις με μια ευχάριστη ταινία.Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δεν ειναι ολα τα βιβλία ίδια και ειναι ντροπή να θεωρουμε "βαρυ" το λεπτό χιουμορ του Τσιφόρου και ελαφρύ τις φαντασιώσεις μια ψωνισμένης μεσηλικης.
