#1Έτσι είναι οι Εγγλέζοι γενικότερα, δεν είναι κάτι καινούργιο. Ενώνονται μέσω της γλώσσας και της αγγλοσαξονικής κουλτούρας (έχουν δεσμούς με τους λαούς της Κοινοπολιτείας πρώτα και μετά με οποιονδήποτε άλλο) και νιώθουν "ομάδα". Αν έχεις διαβάσει αρκετή αγγλική λογοτεχνία το έχουν υπόψιν τους και το κατανοούν επαρκώς, ενίοτε αυτοσαρκάζονται όπως στον Forster (Τώρα γιατί δεν το αλλάζουν....γιατί σε περιβάλλοντα σαν το αγγλικό σχολείο που δουλεύεις δεν χρειάζεται να το αλλάξουν, υποθέτω. Άμα έρθει το αυγό στον κwλο, ανάγκα και θεοί πείθονται). #2Η κουβέντα περί κορεσμού, μας τέλειωσε ο έρωτας κλπ. είναι ΠΑΝΤΑ εκ του πονηρού, έχει δόλο. Έχε το στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Διακόπτει κανείς γιατί κάτι του φταίει...κι αν αυτό το κάτι είναι ότι θέλει να δει τι άλλες -καλύτερες, στην φαντασία του- δυνατότητες έχει, δεν διαθέτει επαρκώς ζαχαροκαλυμένη (sugar coated για τους...αγγλομαθείς [/sarcasm]) επεξήγηση οπότε πετάει μαλ@κίες που έχει ακούσει αριστερά και δεξιά. Κι αυτό το τελευταίο είναι ένα μέγιστο πρόβλημα της ποπ κουλτούρας, "we all work from the same dog-eared script" όπως σοφά είπε η G.Flynn. #7O πατέρας σου έχει ο ίδιος θέμα με το σώμα του και τον έλεγχο του σώματός του, που τον προβάλλει πάνω σου. Πιθανώς είχε παραπάνω κιλά νέος/παιδί και τα έχασε (και φοβάται την απώλεια ελέγχου γιατί ξέρει πόσο δύσκολο είναι να τον ανακτήσεις ~αν παρατηρήσετε οι πρώην παχουλοί είναι οι σκληρότεροι πολέμιοι των άλλων με περιττά κιλα!) ή παλεύει με το σώμα του με κάποιον άλλο τρόπο πχ. έχει μήπως κάποιον αιματολογικό δείκτη που του ξεφεύγει? Καπνίζει? Πίνει? Έχει κάποια σωματοποιημένη εξάρτηση από την οποία θα ήθελε να απαλλαγεί? Θεωρεί ότι το να μην μπορείς να ελέγξεις το σώμα σου είναι μιας μορφής ήττα. Αυτή είναι η άποψη πολλών ατόμων που έχουν θέματα ελέγχου. Ο έλεγχος είναι το θέμα, όχι το ζήτημα που νομίζεις ότι ασχολούνται. Εσύ δεν έχεις τέτοιο θέμα, μιας και κατάφερες να συμφιλιωθείς με το σώμα σου και τα κιλά σου (και πολύ καλά κάνεις αφού οι προσπάθειες δεν απέδωσαν), οπότε μόνο αν το δεις από αυτήν την οπτική γωνία θα καταλάβεις ότι είναι δικό ΤΟΥ πρόβλημα και όχι δικό ΣΟΥ.BTW, τα νυφικά δεν βγαίνουν μόνο στις γελοίες εκδοχές "μαρέγκα" που δεν κολακεύουν σχεδόν καμμία, ούτε στις ξώπλατες με θηριώδη ντεκολτέ και σκισίματα. Η δική μου πρόταση, αν σε έχω προλάβει, είναι να ράψεις ένα φόρεμα (ή και...κουστούμι!) σε μια δική σου μοδίστρα ακολουθώντας κάποιο σχέδιο που θα σε κάνει να νιώθεις άνετα κι ο εαυτός σου. Για σένα και τον άντρα σου παντρεύεσαι, κανέναν άλλο. Καλά στέφανα!
