#7 Η ιστορία της ζωής μου. Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά είμαι 42 και η ιστορία συνεχίζεται. Και δεν είμαι καν υπέρβαρη πλέον. Αλλά τα κιλά τα έχασα λόγω αρρώστιας. Και ενώ ως υγιης αλλά υπερβαρη ακουγα ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια, παρόλο που σπουδασα-δουλεψα-παντρευτηκα-εκανα παιδιά-ξανασπούδασα κλπ. Τώρα ως πρώην υπερβαρη (αλλα νυν αρρωστη) ακούω ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ. Ας πουμε "Αχ τι τυχερη που είσαι που αρρωστησες, έχασες τόσο βάρος". Κάθε φορά που ακούω τέτοιο σχόλιο θελω να φωνάξω ΑΝΤΕ Γ@Μ@Σ@ σε αυτόν που το λέει. Εχω το ίδιο πρόβλημα (ακομα) με τη μητέρα μου. ΟΤΙ και να κάνω ΟΤΙ και να καταφέρω εξαρτάται από το βάρος μου. Όλα είναι "ναι μεν αλλά...πήρες βάρος/παχυνες/κλπ" Δεν έχω καταφέρει ακόμα να την αντιμετωπίσω. ΟΤΙ και να πω καταληγουμε να τσακωνόμαστε γιατί..."Εγω για το καλό σου το λέω". Οι διακρίσεις στα ακαδημαϊκά, τα πτυχία, το ωραίο σπίτι, τα υγιη και έξυπνα παιδιά μου, οι παρέες οι φίλοι, το ότι είμαι ισορροπημενο και ευτυχισμενο άτομο, ακόμα και ο αγώνας με την αρρώστια δεν έχουν σημασία αν δεν ειμαι αδύνατη. Δεν έχουν σημασία αν δεν χάνω βάρος. Δεν φαντάζεσαι πόσο σε νιώθω και δεν φαντάζεσαι ποσο θα ήθελα να μπορούσα να σε βοηθησω περισσότερο.
