Αχ Γιώργο, τι ωραία που τα λες!Και τι αγχωτικά ταυτοχρόνως. Πραγματικά σε θαύμασα για την αναλυτικότητα και την ευστοχία του σχολίου σου αλλά ένιωσα πιο ταπεινό χαμομηλάκι από ποτέ. Πάω να σαπίσω στο ταπεινό μου κρεβάτι, με το άνευ μαστερ-διδακτορικού αφεντικό, τρώγοντας κάτι σοκολατάκια-αυγά που μου 'χουν μείνει κάβα απ'το Πάσχα.
