Φρίκη... Σαν να κουβαλάς παντού μαζί σου ένα πτώμα. Μου θυμίζει μία ταινία που κάποιος αφού πέθανε η μητέρα του την βαλσάμωσε και ζούσε μαζί της. Καθόταν στον καναπέ, της μιλούσε, της άλλαζε ρούχα και πολλά ακόμα...Ας πει κάποιος τον κύριο Nakajima πως με τα ίδια έξοδα που κάνει για αυτή την πλαστικούρα, θα μπορούσε να τα κάνει και με ιερόδουλες οι οποίες τουλάχιστον είναι άνθρωποι. Τώρα αν θέλει και να συζεί κιόλας, ας βγεί και λίγο έξω από το σπίτι του, κάποια γυναίκα θα βρει με τις ίδιες ανάγκες. Αλλιώς ας αλλάξει δουλειά και να γυρίσει σπίτι, στην γυναικουλα του και τα παιδάκια του.