Δεν μαρέσει να λέω μεγάλα λόγια,αλλά θεωρώ τον Φασμπέντερ ίσως τον καλύτερο που υπάρχει αυτή τη στιγμή.Πειραματίζεται με είδη ταινιών και διαφορετικούς ρόλους,αλλά αυτό που με σοκάρει είναι το πόσο αλήθινός είναι.Δε φοβάται να τσαλακωθεί (βγαίνει ολόγυμνος,είχε λιμοκτονήσει για το Hunger κλπ) και δεν παγιδεύεται στην πολύ γοητευτική εικόνα του,παγίδα στην οποία πέφτουν πολύ ταλαντούχοι ηθοποιοί,με αποτέλεσμα να βγάζουν μια ωραιοπάθεια και να διαλέγουν ρόλους τύπου "γοητευτικά σκοτεινός".Έχουμε να περιμένουμε πολλά στο μέλλον απο αυτόν τον ταλαντούχο Ιρλανδογερμανό...Όσο για την ταινία,μπήκε κατευθείαν στις αγαπημένες μου,κάτι που συμβαίνει σπάνια,όπως πχ με το Kill Bill.Ο Μακουίν με τη σκηνοθεσία του καταφέρνει να κάνει μια βουτιά στον κόσμο του εθισμού,και χειρίζεται με λεπτότητα ένα θέμα αρκετά προκλητικό και δύσκολο.Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι,ακόμα και στις σκληρές ερωτικές σκηνές (ειδικά στο τρίο στο τέλος) ενώ βλέπεις ότι η σεξουαλική ένταση είναι μεγάλη και θα μπορούσαν να έχουν βγεί πολύ "φτηνες",όχι μόνο δεν αισθάνεσαι ηδονή,αλλά μια βαθιά λύπη και θλίψη βλέποντας ένα άτομο να εξοντώνει κάθε ίχνος εγγύτητας και συναισθήματος,βουλιάζοντας στον εθισμό του.Επίσης εντυπωσιακό βρήκα και το ότι οι σκηνές είναι αρκετά διαρκείς,χωρίς συνεχές cut,κάτι που αφήνει τον ηθοποιό να αναπνεύσει και σου δίνει την εντύπωση ότι βιώνεις τη στιγμή και εσύ..Τέλος εξαιρετική και η Κάρευ Μίλιγκαν,μια εύθραστη ύπαρξη που λειτουργεί σαν καταλύτης στην ιστορία..Μια υπέροχη ταινία λοιπόν:)