Από δημοτικό μέχρι γυμνάσιο, έχω κοροϊδευτεί και κοροϊδέψει εξ ίσου σκληρά. Και για λόγους που τώρα ούτε θέλω να φέρνω στο μυαλό μου. Ποτέ δεν ήμουν στο περιθώριο και ήμουν δημοφιλής στην τάξη μου στο δημοτικό και στο γυμνάσιο. Η ίδια μου η παρέα με έκανε ρεζίλι μπροστά σ' όλη την τάξη με τα γαμημένα παρατσούκλια, κι εγώ με την πρώτη ευκαιρία που μου δινόταν τους έκανα ρεζίλι με εύστοχες καυστικές ατάκες για τα ελαττώματα του καθενός (φυσικά και πνευματικά, π.χ για το πάχος, την καθαριότητα, ή την "ελαφράδα" στο μυαλό). Το κακό είναι ότι ήμουν από τους πρωτεργάτες στην περιθωριοποίηση και εξευτελισμό ενός καινούργιου παράξενου κοριτσιού. Τα δυο τελευταία χρόνια του δημοτικού, της είχα κάνει αβίωτη τη ζωή στο σχολείο. Φυσικά, έβγαζα τα κόμπλεξ μου επάνω της, γιατί και εγώ ως ξένος στο χωριό, στα νήπια ήμουν περιθωριοποιημένος (μετά έστρωσαν τα πράγματα, αλλά πάντα ήμουν ξένος, γιατί δεν ήμουν ντόπιος και στις φασαρίες μου το χτυπούσαν συνέχεια αυτό) και με φώναζαν "αλβανάκι" (για την ιστορία Έλληνας είμαι). Σίγουρα παίζουν ρόλο και τα βασανιστήρια του κατά 7 χρόνια μεγαλύτερου αδελφού μου. Υπήρξα θύμα και θύτης... Πάντως οι κυριότεροι λόγοι που ένα παιδί περιθωριοποιείται ή ναι μεν είναι στις παρέες, αλλά κοροϊδεύεται συστηματικά στο σχολείο, από την εμπειρία μου τουλάχιστον είναι οι εξής: καταγωγή, ιδίως αλβανική, η μαλθακότητα και το παρατσούκλι "γκέι" που συνεπάγεται, η καθαριότητα, (π.χ αν σκαλίζεις τη μύτη σου μέσα στην τάξη, ήσουν τελειωμένος), η παχυσαρκία (η φαντασία στα παρατσούκλια για το βάρος είναι άπειρη), η δουλειά του πατέρα, οι χωρισμένες μάνες που συζούν με άντρα που δεν έχουν παντρευτεί (σε χωριό μεγάλωσα βλέπεις), που αν ντύνονται σαν σύγχρονες γυναίκες είναι "πουτάνες" (ω ναι, το άκουσα αυτό στο δημοτικό για τη μαμά ενός φίλου μου, επειδή ήταν χωρισμένη, όμορφη, και μπορούσες να διακρίνεις το στρινγκ εσώρουχο, άρα πουτάνα...). Επίσης το χρώμα του δέρματος. Αν είσαι άσπρος σαν το γάλα, θα έχεις και σχετικά παρατσούκλια (χιονάτη κτλ). Αν είσαι μαυριδερός, το "γύφτος" ή το "αράπης" δεν το γλιτώνεις. Στο δημοτικό ένα παιδί από την παρέα μας ήταν κοντός, χοντρός και μαυριδερός. Τον φωνάζαμε "τσίλα" (από τη γνωστή τότε στις αρχές του 2000 "τραγουδίστρια"), κι όταν είχαμε μπει στο κεφάλαιο για την Αφρική και μάθαμε για τους πυγμαίους, τότε άλλαξε τροπάρι... Επίσης τα κλειστά στον εαυτό τους παιδιά, ιδίως αν είναι καινούργια στην τάξη, κι αν έχουν και κάτι που μπορεί να δώσει τροφή για πικρόχολα σχόλια, είναι αυτά που μαρτυράνε πάντα. Ούτε στις παρέες μπαίνουν, και συνεχώς είναι στόχος των "κουλ". Εκείνο το κορίτσι που ανέφερα παραπάνω πως της έκανα αβίωτη ζωή, ήρθε στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού. Ήταν κλειστή στον εαυτό της, παράξενη, ασχημούλα, και δυστυχώς για εκείνη, καθάριζε τη μύτη της και τα έτρωγε...Πότε δεν μπήκε στις "κουλ" παρέες, και πάντα ήταν στόχος πολλών ομαδικών ψυχικών "πογκρόμ", με εμπνευστή εμένα.... Αηδιάζω αν τα καλοσκεφτώ όλα αυτά σήμερα...