#3 Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν αν θέλουν ή αν θα κάνουν παιδιά, δεν είναι παράξενο. Αυτό που μου χτύπησε πιο πολύ είναι ότι δεν έχετε ζήσει μαζί και συζητάτε να πάρετε απόφαση αν θέλετε να κάνετε παιδιά, ο καθένας από μόνος του. Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας γι'αυτή την απόφαση είναι πώς είναι η σχέση του ζευγαριού. Πώς είναι να ζείτε μαζί, πώς σου φαίνεται ο άνθρωπος με τον οποίο έχεις σχέση, αν νιώθεις ασφάλεια και σιγουριά, αν χτίζετε μια ζωή μαζί. Αν αρχίσετε και χτίζετε κάτι μαζί, αν αυτό σας κάνει να εξελίσσεστε ο καθένας ξεχωριστά και μαζί, αν προχωράτε μαζί, μπορεί να θέλεις να κάνεις παιδί μαζί του σαν άλλο ένα λιθαράκι (τι λιθαράκι δηλαδή, ολόκληρη μάντρα) σε αυτό που φτιάχνετε. Ή μπορεί και όχι, μπορεί να θέλεις να το προχωρήσεις αλλιώς. Πάντως σίγουρα η απόφαση είναι πολύ πιο δύσκολη αν δεν έχετε μείνει μαζί, όσο καλή κι αν είναι η σχέση σας. Όχι ότι δε χτίζεται μια σχέση χωρίς συγκατοίκηση, φυσικά, αλλά η συγκατοίκηση νομίζω ότι είναι πολύ πιο στερεή βάση.Νομίζω ότι καλό θα ήταν να το συζητήσεις μαζί του αυτό, ότι κάτσε ρε παιδί μου να μείνουμε πρώτα μαζί να δούμε πώς θα είμαστε και βλέπουμε για παιδιά. Χωρίς όμως να είναι όρος αυτός, τύπου να μείνουμε μαζί για να θελήσεις να κάνεις παιδιά. Και φυσικά χωρίς κανέναν εκβιασμό πχ "για να μείνουμε μαζί πρέπει να ξέρω αν θέλεις παιδιά". Τα τελεσίγραφα δε μου αρέσουν, και εγώ λέω να εστιάζει κανείς τη σχέση του όπως είναι τώρα, όχι όπως θα μπορούσε να είναι υποθετικά στο μέλλον. Να κάνει όνειρα για παιδιά όποιος θέλει, αλλά το να φέρνει αυτά τα όνειρα ως προϋπόθεση για κάθε βήμα της σχέσης το θεωρώ εκβιαστικό, και πιο πολύ εμπόδιο είναι παρά βήμα προς την εκπλήρωσή τους. Τα όνειρα του καθενός αλλάζουν και δεν είναι μονόδρομος, υπάρχουν πολλοί τρόποι να περνάμε καλά, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί και να μην εκβιάζουμε καταστάσεις.
