Δεν καταλαβαίνω τις αρνητικές...Είναι δευτερευούσης σημασίας το ότι η γυναίκα έπασχε από ψυχικό νόσημα; Συνεχίζει την φαρμακευτική αγωγή, και δεν ξέρει πώς θα είναι χωρίς αυτήν. Υπάρχουν άνθρωποι που με τη διακοπή της αγωγής έχουν πλήρως υποτροπιάσει. Αν η εγκυμοσύνη έρθει γρήγορα, θα έχει να παλεύει με τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα κι από πάνω με όλα τα ορμονικά σκαμπανευάσματα της εγκυμοσύνης και της λοχείας!Ακόμη κι αν ήταν σίγουρη για την απόκτηση απογόνου θα ήταν καλύτερο να δοκιμάσει για ένα διάστημα (δεν εννοώ ένα μήνα) πώς είναι χωρίς τα φάρμακα, και αν βεβαιωθεί ότι έχει σταθεροποιηθεί τότε να σκεφτεί την εγκυμοσύνη.Αλλά η συγκεκριμένη κοπέλα δεν είναι καν βέβαιη αν θέλει. Θα της έλεγα να ψάξει πάρα πολύ καλά μέσα της για την απάντηση, ειδικά αφού σκοπεύει να διακινδυνεύσει την υγεία της. Για κανέναν δεν είναι καλή ιδέα το "κάνε μωρέ και βλέπεις", πόσω μάλλον για άνθρωπο με εύθραυστες ισορροπίες.Σε μια εποχή που η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως μισή αν δεν έχει παιδιά (και δη στην Ελλάδα), και σε μια ηλικία που για τις περισσότερες έχουν χτυπήσει πολλά καμπανάκια (και σ'αυτό δεν φταίει μόνο η κοινωνική πίεση αλλά και η φύση) η κοπέλα νιώθει μεγάλη αβεβαιότητα. Στο κεφάλι της δεν είμαι αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι νέτα σκέτα δεν θέλει;Δυστυχώς το να μη θέλεις παραμένει κοινωνικό ταμπού, ειδικά για τη γυναίκα. Είναι δύσκολο να το παραδεχθείς ακόμη και στον εαυτό σου - ίσως περισσότερο κι από αν είσαι πχ. γκέι. (Άσε που αν είσαι γκέι δεν έχεις μεγάλο χρονικό περιθώριο. Αν έχεις περάσει τα 16-18 και δεν σ'ενδιαφέρει το άλλο φύλο πάει, δε σ'ενδιαφέρει ρε παιδί μου, το παίρνεις απόφαση. Ενώ με τη μητρότητα λες "ε είμαι μικρή, θα μου έρθει", ΟΛΟΙ γύρω σου σε διαβεβαιώνουν ότι θα σου έρθει, κι ότι στη χειρότερη κάν'το και θα σου έρθει έστω εκ των υστέρων.)