ligaria θα συμφωνήσω μαζί σου... όσο απίστευτη είναι η μητρότητα, άλλο τόσο δύσκολη είναι...θέλει υπομονή και σίγουρα κάποιες στιγμές θα νιώσεις ότι πνίγεσαι και ότι είναι μια συνεχής ευθύνη, για την οποία κάποιες φάσεις θα θέλεις να την βγάλεις από πάνω σου...καμιά γυναίκα δεν γεννήθηκε μαμά και κατά την άποψή μου, καμία δεν είπε"είμαι έτοιμη, ας γίνω μάνα τώρα!!". βασικά καλό είναι να γνωρίζεις τον εαυτό σου και να ξέρεις αν είσαι έτοιμη να αλλάξεις την ζωή σου, να κάνεις υποχωρήσεις, να ξενυχτήσεις, να αφήσεις τον εαυτό σου στην άκρη.... αυτό που πρέπει να εκλογικεύσει κανείς, είναι τα βασικά καθημερινά θέματα που θα προκύψουν: έχω την άνεση να κάνω παιδί ή θα ζητιανεύω για να το ταΐζω; μπορώ να πάρω άδεια από τη δουλειά μου (αν έχω) ή θα έχω πρόβλημα; έχω κάποιον να με βοηθήσει όταν χρειαστεί να πάω για δουλειά/ να πάω πχ στον γιατρό/ να κάνω κάτι για τον εαυτό μου ή θα βρεθώ ξαφνικά μόνη μου με το παιδί και καμία χείρα βοηθείας;ο σύντροφός μου έχει δώσει δείγματα ότι θα με στηρίξει/ ότι αγαπάει τα παιδιά/ότι είναι καλός σύντροφος κλπ....αν απαντηθούν όλα αυτά στο μυαλό μας θετικά, τότε μπορούμε να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο για παιδιά... και πάλι εννοείται ότι πολλές φορές θα αμφισβητήσουμε την ικανότητά μας ως γονείς... θα κάνουμε λάθη... θα κουραστούμε....άνθρωποι είμαστε!!!όμως δεν συγκρίνεται παιδιά, ό,τι και να λέμε....ένα χαμόγελό τους, ένα σ΄αγαπώ μανούλα, και όλα τα προβλήματα και οι σκοτούρες μοιάζουν να εξαφανίζονται...