#3: Πριν κάνω τον (4 χρονών σήμερα) γιό μου, δεν μου άρεσαν καθόλου τα παιδιά. Για την ακρίβεια, μου ήσαν παντελώς αδιάφορα κι ενοχλητικά: όταν έμπαινα π.χ. σε τρένο το πρώτο πράγμα που κοιτούσα ήταν αν έχει παιδί κοντά μου, μη μας ζαλίσει στο ταξίδι. Όμως δεν είχα δίλημμα ως προς το θέμα παιδί: ήμουν ξεκάθαρη ότι ήθελα να κάνω. Άλλωστε, το παιδί είναι σχέση ζωής, κι αλλάζει διαρκώς (δεν είναι δηλαδή μόνο ένα μωρό, ένα νήπιο κλπ). Η μητρότητα είναι μια κατάσταση που δίνει πολλά κι απαιτεί πολλά, επίσης οι συναισθηματικές της αποχρώσεις και διακυμάνσεις είναι ανεξάντλητες (από τη μια βουρκώνεις από χαρά, από την άλλη θέλεις να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο). Αυτό που θα πρότεινα είναι, αν έχεις τη δυνατότητα, να περνάς αρκετό χρόνο με μικρά παιδιά για να τεστάρεις τη διάθεσή σου και τις αντοχές σου. Αυτό θα σου δώσει μια μικρή γεύση - φυσικά, είναι αλλιώς να είσαι με το δικό σου παιδί που το αγαπάς, αλλά σε κάθε περίπτωση μπορείς να διαπιστώσεις το πόσο αυτό σου αρέσει ως απασχόληση, πόσο εύκολα εκνευρίζεσαι, τις συναισθηματικές σου αντιδράσεις γενικότερα. Καλή τύχη σε κάθε περίπτωση!