Μια άλλη μορφή φασισμού, τίποτα παραπάνω. Εγώ λοιπόν γουστάρω να πάω στο Μάλαμα να ανοίξω πανό να πω το πρόβλημά μου (όσο σεβαστό και αν είναι ένα πρόβλημα, πολλές φορές ο τρόπος που το διεκδικείς μπορεί να το αδικήσει και αν το υποβιβάσει κύριοι). Έτσι επειδή γουστάρω ναούμ. Και ο Μάλαμας (ή ο κάθε Μάλαμας) πρέπει, οφείλει, να κάνει αυτό που γουστάρω εγώ. Και αν δεν το κάνει, γιούχα, κακό και την άλλη μέρα διασυρμός. Αυτοί είμαστε κύριοι, κακομαθημένα παιδάκια που αμα δεν τους πάρει ο μπαμπας γλιφιτζούρι χαλάνε τον κόσμο. Μόλις μεγαλώσουμε, γινόμαστε φασίστες, κόκκινοι, μάυροι δεν έχει σημασία. Όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω από μας και το δικό μας πρόβλημα. Λες και εκεί μέσα στο κοινό της συναυλίας κανείς δεν είχε πρόβλημα στη ζωή του, κανείς δεν ήταν άνεργος, με πρόβλημα υγείας, ή οτιδήποτε άλλο. Όχι, μόνο εσείς, οι άλλοι λίγο μας νοιάζουν.