...Επανήλθα, γιατί πριν -ουσιαστικά- ξεκίνησα από τον επίλογο του παρόντος σχολίου. (Επίσης το παρόν δεν αποτελεί απάντηση στο νεοκαταχωρυμένο σου 5.10.2013 | 18:32, διότι δεν το έχω διαβάσει, ούτε έχω ώρα να το κάνω αυτή τη στιγμή, αν και βλέπω -με μία αστραπιαία ματιά- ότι πάλι στη μάσα το έριξες και δη στο τζατζίκι :-P)«Εντάξει ίσως να το έκανα λίγο πιο δραματικό με αυτή τη σύγκριση, γιατί όσο νά 'ναι οι γυναίκες είναι πιο δυνατές σε αυτά και δε μασάνε από ένα απλό χούφτωμα ή μια λεκτική παρενόχληση.»Όχι, δεν το έκανες *λίγο πιο δραματικό*, το έκανες *εξαιρετικά πιο δραματικό*. Επίσης οι γυναίκες δεν είναι πιο «δυνατές σε αυτά», λόγω κάποιας μυστηριώδους ουσιοκρατικής ιδιότητας η οποία ορίζει τη φύση τους. Απλά, δυστυχώς, έρχονται αντιμέτωπες με της σεξουαλική παρενόχληση και την κακοποίηση (διακριτά πράγματα) πολύ πιο συχνά απ΄ότι οι άνδρες. Τους μαθαίνουν όλοι ότι -ως ένα βαθμό- είναι αναμενόμενο να δέχονται τέτοιες συμπεριφορές. Ότι «η ανδρική σεξουαλικότητα είναι επιθετική και η γυναικεία (αν υπάρχει) είναι παθητική», οπότε και -πρέπει- να την τρώνε στην μάπα. Δεν είναι «πιο δυνατές», απλά έχουν «συνηθίσει». Και είναι κάτι σύνηθες. Και υπάρχουν κι αυτές που έχουν «συνηθίσει» και δεν έχουν καν συναίσθηση. Κι όλα αυτά είναι πολύ σκατά.«(...) μας έχει μάθει από μικρά η μαμά για να προσέχουμε τους ανώμαλους με τα γλυφειτζούρια έξω από το σχολείο, οπότε αυτό σου μένει σαν άμυνα και μια απλή παρενόχληση από άνδρα στο μυαλό σου παίρνει εύκολα διαστάσεις.»Αλήθεια πιστεύεις ότι «φταίει» η προτροπή της μαμάς για προσοχή «στους ανώμαλους με τα γλειφιτζούρια έξω από το σχολείο»; Αυτό θεωρητικά το λένε οι περισσότεροι γονείς, όταν τα παιδιά τους κινούνται χωρίς συνοδεία, και εξ’ όσων γνωρίζω αποδέκτες του μηνύματος τούτου είναι και τα κορίτσια και τα αγόρια.Δεν υποβιβάζω την εμπειρία σου. Τουλάχιστον *προσπαθώ* να μην την υποβιβάσω, διότι τι νόημα θα είχε να το κάνω (και με ευκολία, μάλιστα, δεν θα χρειαζόταν να επιστρατεύσω καν εμπειρίες τρίτων προσώπων) όταν είναι κάτι που εσένα σε έχει μαρκάρει, και αυτό είναι που έχει σημασία.Όμως, με μία προσπάθεια αντικειμενικής προσέγγισης στο πράγμα, το να συγκρίνεις μία near death experience με κάποιον που σού έκανε μία χυδαία χειρονομία μεν, αλλά τελικώς είχες όλο το ελεύθερο να αποχωρήσεις και να τον αποφύγεις δε, εμένα τουλάχιστον μού μοιάζει κάπως προβληματικό. Όπως και χαρακτηριστική είναι η επιμονή σου για τα φυσικά και τεχνητά στραπόν και τις τρύπες. Κατέστησες εαυτόν σαφή. Με την 1η φορά, δεν χρειαζόταν 2η, 3η, 4η. Κατάλαβα, δεν έχεις κάτι να αποδείξεις ok? (Loosen up a bit, που λένε και στο χωριό μου :- )Και η εξήγησή για τα άνωθεν πιστεύω πως κυρίως δεν βρίσκεται στα ...ανώμαλα γλειφιτζούρια, αλλά στο μακροχρόνιο κοινωνικό μήνυμα (που άκουγες/ακούς συνεχώς από παντού -και ίσως από κάπου πιο έντονα- και που θα στο χώσουν βαθιά μέσα στο λαιμό, μέχρι να πνιγείς ... και τύφλα να έχει το βαθύ λαρύγγι, τότε): «το χειρότερο πράγμα που μπορείς να είσαι είναι ένας πούστης (aka γυναικούλα)».Το γνωρίζεις, βέβαια, ότι φιλάς ευλαβικά το χέρι και ζητάς προστασία από το *κατασκεύασμα*, που σε έχει τοποθετήσει, εξ αρχής, σ’ αυτήν την hard wired φοβική θέση;