Υπάρχει ένα ωραίο ρητό, της Simone de Beauvoir (νομίζω) που πάει ώς εξής "Τον έρωτα δεν μπορείς να τον κρύψεις όταν δεν υπάρχει ούτε να τον υποκριθείς όταν δεν υπάρχει". Επίσης, ο Ελύτης λέει το παρακάτω: "Χωρίς αμφιβολία υπάρχει για τον καθέναν από μας κι από μια ξεχωριστή, αναντικατάστατη αίσθηση που αν δεν την βρει να την απομονώσει εγκαίρως και να συζήσει αργότερα μαζί της, έτσι που να την γεμίσει πράξεις ορατές, πάει χαμένος". Συμφωνώ πως οι ζωές των ανθρώπων θα ήταν ίσως πιο "εύκολες" αν δεν ερωτεύονταν "λάθος" ανθρώπους. Ή μάλλον όχι, διαφωνώ. Κάποιοα πράγματα μπορεί να είναι κοινωνικά λάθος (π.χ να ερωτευτείς τον άντρα της φίλης σου) ή ψυχολογικά δυσβάσταχτα (π.χ να ερωτεύεσαι συνεχώς μη διαθέσιμους ανθρώπους), αλλά ο σκοπός του έρωτα δεν είναι να είναι εύκολος και να σε στείλει σε ένα λιβάδι με αιώνια λουλούδια (αυτό το κάνει ο θάνατος), αλλά να σε προκαλέσει, να σε αναπτύξει, να σε εξυψώσει, να σου δείξει πόσο μικρός και ταυτόχρονα μεγάλος είσαι, να σε κάνει να θέλεις να δεις την ζωή μέσα από τα μάτια ενός άλλου ανθρώπου. Να σου μάθει την συμπόνια και την κατανόηση. Να σε ρίξει στον γκρεμό, να σου προκαλέσει τα χειρότερα συναισθήματα, και όλα αυτά μαζί, (αν και όχι πάντα, και σίγουρα όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά). Δεν είναι εύκολο πράγμα, και το χειρότερο, εκεί που έχεις συμφιλιωθεί μαζί του αποφασίζει να φύγει...Μπορείς να πάρεις την λογική απόφαση να προσπεράσεις κάποιους έρωτες ή "έρωτες" για δικούς σου λόγους. Δεν μπορώ να αποφασίσω τι είναι πιο δύσκολο, να ζήσεις έναν έρωτα με όλες του τις συνέπειες, ή να αποφασίσεις να αποχωρήσεις συνειδητά; Κατά περίπτωση έχω κάνει και το ένα και το άλλο, και είναι και τα δύο σκατά...Σε τέτοιες στιγμές καταλαβαίνω γιατί είναι ευλογία το γεγονός ότι ο έρωτας περνάει. Αλλά φυσικά ό,τι έχει την λέξη "έρωτας" στην ίδια πρόταση, είναι ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα...Και μπήκε και χειμώνας...