Στα αρχικά στάδια όμως καταρχήν δεν αναγνωρίζεις το πρόβλημα γιατί ζεις μέσα σε ένα περιβάλλον που σου παρουσιάζεται φυσικό και ταυτόχρονα είναι τόσο"ξένο" που η ταυτοποίηση είναι πολύ δύσκολη. Στη συνέχεια αν και όταν το αναγνωρίσεις έρχεται η άρνηση. Στη συνέχεια και αφού έχεις αντιληφθεί τι συμβαίνει, ανακαλύπτεις πως είσαι εξαρτημένος,οικονομικά ή ψυχολογικά (ή και τα δύο) με έμμεσες ή άμεσες απειλές (π.χ. να σε πείσει κάποιος πως μακριά του δεν μπορείς να σταθείς ή να σε απειλεί πως θα σε σκοτώσει αν φύγεις). Εκεί είναι που χρειάζεται και η έξωθεν βοήθεια. Σε κάθε περίπτωση πιστεύω πως οι άνθρωποι που εγκλωβίζονται είναι οι κατεξοχήν ανυποψίαστοι και δεν έχει να κάνει με μορφωτικό επίπεδο ή κοινωνικοοικονομικό. Γι αυτό είναι σημαντικό να υπάρχουν φορείς στήριξης αλλά πρωτίστως ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ. Αν γνωρίζεις από πριν αναγνωρίζεις και τις (όπως πολύ σωστά λες) τοξικές συμπεριφορές. Το μετά είναι επίσης μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Πιστέυω πάντως πως δεν χρειάζεται να συγχωρέσεις τον εαυτό σου αλλά απλά να τον γνωρίσεις και να τον αγαπήσεις περισσότερο!