Σε ό,τι αφορά την ιστορία του μεσαίωνα, ο G. Martin είναι ιδιαίτερα διαβασμένος. Κάνει μια ρεαλιστική απεικόνιση της μεσαιωνικής κοινωνίας, που τη συνδυάζει με fantasy στοιχεία. Παραδείγματα: Η φεουδαρχία - όλα ανήκαν στον βασιλιά και ανάλογα με την εύνοιά του άλλαζαν χέρια. Έτσι, σε μία διαμάχη διαδοχής, όποια οικογένεια βρίσκεται στη λάθος μεριά (των χαμένων) χάνει τα πάντα, γιατί και τα κληρονομικά δικαιώματα ελέω βασιλιά διατηρούνται ή καταργούνται.Η διεξαγωγή των πολέμων με βάση την μεσαιωνική ιεραρχία - ο κάθε φεουδάρχης ήταν υποχρεωμένος να ενεργοποιήσει τον δικό του στρατό (από πεζικάριους κολίγους ως έφιππους ιππότες) όταν τον καλούσε ο ηγεμόνας - "raise the banners", όπως το λένε στη σειρά. Η χρήση των γάμων στην αριστοκρατία ως επισφράγιση συμμαχιών, ή για θεμελίωση δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Τα παιδιά των αριστοκρατών δεν είχαν αυτοδιάθεση - έπρεπε να παντρευτούν, να μονάσουν ή να πολεμήσουν ανάλογα με τα συμφέροντα της οικογένειας.Οι θρησκείες που έχει επινοήσει ο Martin έχουν αρκετές αναλογίες με την μεσαιωνική πραγματικότητα: νέα θρησκεία vs. παλιάς, επίσημη θρησκεία vs. παγανιστικών δοξασιών, μονοθεϊσμός vs. πολυθεϊσμός, ένα εκρηκτικό περιβάλλον θρησκευτικού φανατισμού που αναμιγνυεται με τις πολιτικές ζυμώσεις.Είναι αρκετά απλουστευτικό να βαφτίζουμε κάτι "σαπουνόπερα", απλώς επειδή δε μας αρέσει. Δηλαδή κι εγώ που είδα 2-3 επεισόδια απ' το περιβόητο Homeland και δε μου άρεσε, πρέπει να το χαρακτηρίσω σαπουνόπερα με πράκτορες; Απλα δε μου άρεσε. Περί ορέξεως...