Δέν είναι απλά τα "προσωπικά σου όρια", είναι η ιερή σου περιοχή, με την έννοια κάποιου απαραβίαστου, εντελώς προσωπικού σου χώρου που τον κρατάς πάντα πέρα απ'τα βλέμματα και τα αγγίγματα και την περιέργεια όλων, εκτός απο τα δικά σου. Όταν απειλείται, το αποτέλεσμα είναι ένας βαθύς φόβος, ένα ρίγος, αίσθημα αηδίας, απέχθειας. Το ίδιο και στην περίπτωση του βιασμού. Δέν είναι μόνο η βία της πράξης που κάνει τον άνθρωπο ράκος για όλη την υπόλοιπη ζωή του - μπορεί να φάς δεκαπλάσιο ξύλο και να σου μείνει σάν συναίσθημα μόνο η οργή. Εδώ δέν θέλεις απλά να εκδικηθείς, να τιμωρήσεις, να αντιδράσεις βίαια κι εσύ, θέλεις να αποτραβηχτείς, να μείνεις μόνος, σιωπηλός, σάν νάγινε κάτι τρομερό, σκοτεινό, μιά παραβίαση κάποιου άβατου πυρήνα της ύπαρξής σου, μιάς ιερής και ακριβής και αμόλυντης (μήν παρεξηγείτε παρακαλώ τον όρο !) γωνιάς του εαυτού σου που είναι ακριβώς και ο στόχος του βιαστή, ο οποίος ικανοποιείται παραβιάζοντας, καταργώντας, μολύνοντας με την πράξη του αυτόν τον αϋλο χώρο.
