Μάταιη ψυχή, στην ατονία εσπέρας εαρινής,ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη,την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς,φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη·όταν, φτασμένη απάνω στον ορίζοντα, θα ιδείςμίση να φεύγουν οι έρωτες, χολή τα πάθη σου όλα,όταν ανέβει από τα εξαίσια τ' άνθη της ζωήςμύρον η απογοήτευση, ψυχή μου ονειροπόλατην ώρα την υπέρτατη που θε να θυμηθείςμ' ένα μόνο χαμόγελο τα φίλα και τα ενάντια --μάταιη ψυχή, στο πέλαγο, στο αγέρι τι θα πεις;ω, τι θα πεις, στενή καρδιά, στη χλωμή δύση αγνάντια;Πεθαινοντας (Κ. Καρυωτακης)