Είχα ξυπνήσει μια χαρά και με το που είδα αυτό το ποστ με πιάσανε τα κλάματα. Πάνε 5 χρόνια που έχασα την φιλενάδα μου, την έβγαζα φωτογραφίες, και εγώ, ανήμπορει να σηκωθεί πια στα ποδαράκια τις είχα ξαπλώση στο πάτωμα δίπλα της. Το βλέμμα της, φόβος αλλά και μια σιγουρία επείδη είχε όλους τους αγαπημένους της δίπλα της.Νανουκ ακόμα μου λέιπεις!!!