Αγαπητέ 18χρονε Γιώργο,Ειλικρινά δεν σε καταλαβαίνω.Ξυπνάς το πρωί, παίρνεις την τσάντα σου, βάζεις μέσα τα παιχνίδια σου (μάσκες, σπρέι) και βγαίνεις στο δρόμο για να παίξεις κλέφτες και αστυνόμους, το ωραίο αυτό παιχνίδι που παίζεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Στο δρόμο κάποιοι από τους κακούς σε πιάνουν και σε τιμωρούν.Και λοιπόν; Γιατί διαμαρτύρεσαι; Δεν χαίρεσαι; Έτσι δεν παίζεται το παιχνίδι; Ή όταν χάνεις λες σταματήστε δεν παίζω άλλο;Παρεμπιπτόντως, για τους άλλους, τους κακούς, αυτό ξέρεις δεν είναι παιχνίδι. Είναι ένα πράγμα που λέγεται δουλειά. Θα το μάθεις (ελπίζω) αργότερα, όταν θα μεγαλώσεις. Εσύ βέβαια απαιτείς οι άλλοι να παίζουν το παιχνίδι τίμια, με κανόνες, και όταν έχουν μόνο ενδείξεις και όχι συλλήψεις επ αυτοφόρω να μην μπορούν να σου κάνουν τίποτα. Εσύ βέβαια κανόνες δεν έχεις, εσύ άλλωστε είσαι ένας επιπόλαιος νεαρός, που δικαιούσαι να είσαι και λίγο επαναστάτης.Τέλος πάντων θα ήθελα κι' άλλα να σου γράψω αλλά πρέπει να πάω στη δουλειά.
