Δυστυχώς τα ίδια βιώνουμε καθημερινά εγώ και η αδερφή μου καθημερινά όταν προσπαθούμε να ταϊσουμε αδέσποτα γατάκια...αναγκαζόμαστε πλέον να πηγαίνουμε δυο-δυο για να νιώθουμε πιο ασφαλείς γιατί δεν ξέρεις πότε οι λεκτικές επιθέσεις θα εξελιχθούν σε κάτι χειρότερο και εμείς, βρισκόμαστε στην ανάγκη να απολογούμαστε λες και κάνουμε έγκλημα επειδή λυπόμαστε αυτές τις ταλαίπωρες ψυχές που ζουν μια άθλια ζωή πείνας, ταλαιπωρίας και βίας γιατί έτυχε να ζουν σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να προστατεύσει τους αδυνάτους και ενδιαφέρεται μόνον για εκείνους που θα της αποφέρουν κάποιο κέρδος...αναρωτιέμαι, πόσο δύσκολο είναι για το κράτος να λύσει το πρόβλημα με κάποια προγράμματα στείρωσης και περίθαλψης...το πολύ σε δυο με τρία χρόνια θα εξέλιπαν τα αδέσποτα από τους δρόμους...Επίσης, συχνά αναρωτιέμαι τι έγειναν τα κοινοτικά κονδύλια που είχαν εξαργυρώσει πολλοί δήμοι για προγράμματα στειρώσεων και φροντίδας των αδέσποτων. Είναι φυσικά ρητορικό το ερώτημα, σε μια χώρα τόσο διεφθαρμένη που η Χρυσή Αυγή έχει φτάσει να είναι το τρίτο κόμμα δεν μου κάνει εντύπωσει που λυντσάρουν όποιον βοηθά ταα αδέσποτα. Αμέσως μετά θα αρχίσουν να λυντσάρουν και όποιον άλλο κατά τη γνώμη τους δεν είναι άξιος να "τυγχάνει" της φροντίδας μας, πχ οι μετανάστες, οι άστεγοι, οι τοξικομανείς, οι ανάπηροι κλπ κλπ έως ότου αυτή η τρομακτικά ισοπεδωτική αντίληψη της αξιολόγησης του βαθμού δυστυχίας του άλλου να μας μετατρέψει σε αυθεντικούς κανίβαλους που θα κατασπαράζουν ο ένας τον άλλο.