Αγαπητέ κ. Σιταρά, δεν εννοούσα προσωπικά εσάς όταν έγραφα ότι σας το χαλάω, αλλά όλες και όλους που πιστεύουν στη "ρομαντική" αυτή εκδοχή - και σε αυτήν, και όχι σε εσάς προσωπικά, πήγαινε και η ειρωνία του "φτωχός πλην τίμιος" που αναφέρω στην ανάρτησή μου"Ψηλή μου δεντρολιβανιά,εκκλησιά με τ' άγιο θόλος (ή θρόνος) και δε μας καταδέχεται (Για ποιον το λέει;)Συ είσ' αρχόντισσα κυρία (αλλαγή υποκειμένου σε σχέση με τον προηγούμενο στίχο!) ζαχαροκάντιο ζυμωτή (ή μήπως ζαχαροκάντιω; Δοτική για να βγαίνει κάποιο νόημα...) δες και με το παλικάρι (και από εδώ και πέρα χάνεται εντελώς η μπάλα...) τη μοίρα μου την έλεγε Άγιε μου, άγιε μου καλέ Βασίλη!" Αντίθετα, η θεωρία του Γεράσιμου Σπαταλά (1877-1971), που εκτός από λογοτέχνης και μεταφραστής υπήρξε και σημαντικός μελετητής του δημοτικού τραγουδιού και της νεοελληνικής μετρικής, εξηγεί ικανοποιητικά και γιατί υπάρχουν αυτοί οι ασυνάρτητοι ζυγοί στίχοι (για να δημιουργήσουν ομοιοκαταληξία, που δεν υπήρχε στην αρχική μορφή του κειμένου) και γιατί είναι ασυνάρτητοι (είναι παραγεμίσματα που μπαίνουν για να φτιαχτεί η ρίμα, για αυτό ακριβώς και δεν έχουν καμιά συνοχή και κανένα νόημα αν διαβαστούν από μόνοι τους, σε αντίθεση με τα πρώτα ημιστίχια, τους σημερινούς μονούς στίχους δηλαδή, που είναι τα αρχικά ανομοιοκατάληκτα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς). Ελπίζω να μη μου κρατήσετε κακία που πρόβαλα αυτό που πίστευα ότι ήταν γνωστό από το 1951 που δημοσίευσε ο Σπαταλάς τη μελέτη του, ή έστω από το 1997 που οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης αναδημοσίευσαν και αυτήν και τα υπόλοιπες μετρικά μελετήματά του. Σας εύχομαι ολόψυχα Καλή Χρονιά!Τάσος Α. Καπλάνης