Θέλει κότσια να πάρεις ΤΗΝ απόφαση, ότι διαλέγεις έναν άνθρωπο ως οικογένειά σου -συνήθως ΚΑΙ δυστυχώς οι οικογένειες ειναι τα πιο τοξικά περιβάλλοντα(γιατί ουσιαστικά είναι και οι πιο κοντινές σχέσεις που δημιουργούμε με ανθρώπους τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της ζωής μας,όντας παιδιά) όπου εκεί γίνονται και τα περισσότερα υπαρξιακά τραύματα. Ας μην ξεχνάμε οτι στις μέρες μας η ουσιαστική δέσμευση είναι κάτι που εκλείπει κατά κόρον. Προσωπικά πιστέυω ότι μια τέτοιου είδους δέσμευση σε βοηθάει να εξελιχθείς προσωπικά. Αποδέχεσαι κάποιον δίπλα σου, ότι δηλαδή είναι "αξιος" ," ικανός" να σε στηρίξει αλλά προπαντώς να σε καταλάβει και φυσικά ότι σου αξίζει. Κατ' επέκταση δέχεσαι και το ίδιο σου τον εαυτό, το ότι δηλαδή έχεις θετικά, έχεις αρνητικά, δεν εχεις την τέλεια σχέση που ονειρευόσουν παιδάκι,συμβιβάζεσαι με την πραγματικότητα και χτίζεις πάνω σε αυτήν. Η ουσιαστική δέσμευση προέρχεται φυσικά από τα σωθικά μας και συνήθως φοβίζει, αλλά καλώς ή κακώς δημοσιεύοντας την απόφαση ότι διαλέγουμε επισήμως κάποιον με τα κατά του και με τα καλά του για να χτίσουμε το μέλλον μας μάζί του, δηλώνει και την σιγουριά μας ότι ΔΕΝ έχουμε κάποιον δίπλα μας ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ. Με τον ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ γάμο -και υπογραμμίζω το συνειδητοποιημένο-αποδεικνύουμε κατά κάποιο τρόπο και σε έμας τους ίδιους αλλά και δημοσίως ότι αποδέχομαστε έναν άνθρωπο με όλα τα σκατά του, με όλα αυτά που δεν μας αρέσουν αλλά επίσης τον αναγνωρίζουμε ως μέλος ενός νέου πυρήνα,μιας νέας προσωπικής εξέλιξης με τους δικούς μας κανόνες, αφήνοντας πίσω τους κανόνες της οικογένειας της οποίας προήλθαμε. Συνήθως τα σύγχρονα ζευγάρια αποφασίζουν να μην παντρευτούν και θεωρούν ότι η μεγαλύτερη δέσμευση είναι το να κάνουν παιδιά, χωρίς να σκέφτονται ότι ,ουσιαστικά, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ τους ειναι το παιδί, δηλαδή στην τελική ένα τρίτο πρόσωπο και όχι μία ουσιαστική δέσμευση των δύο. Σύμφωνα με τον Bert Hellinger ιεραρχικά στο σύστημα μιας οικογένειας, για την σωστή λειτουργία της,πρωτεύον ρόλο έχει το ζευγάρι και μετά τα παιδιά,πράγμα που δεν γίνεται στις μέρες μας. Τις περισσότερες φορές την οικογένεια την "συγκρατούν" εν τέλει τα παιδιά, πράγμα που το βλέπω ως αρχή του "κακού" για πολλά θέματα που θα φέρουν -ας πω-ανισορροπία στην οικογένεια και στις σχέσεις μέσα σε αυτήν και φυσικά στην προσωπικότητα των ίδιων των παιδιών στο μέλλον.
