Ενας τεραστιος αθλητης,ενας τεραστιος ανθρωπος.Αυτο που εκανε ο Γιαννιωτης,αυτη η υπερανθρωπη προσπαθεια στα 36 του χρονια,αγγιζει τα ορια του ηρωισμου.Εχασε το χρυσο καθαρα απο ατυχια.Αν οι χεριες των δυο αθλητων ηταν "αναποδες" θα το ειχε παρει αυτος.Εαν ομως τα λογια ειναι δυσκολο να περιγραψουν την απιστευτη προσπαθεια του ,αυτο που εκανε στην συνεχεια ξεπερναει ακομη και τα ανθρωπινα ορια.Εχοντας χασει το χρυσο σε μια κουρσα 10 χιλιομετρων κυριολεκτικα για "το τιποτα"εναντιωθηκε στην ενσταση που υπεβαλε η ομαδα για λογαριασμο του !Δεν εχω ακουσει ποτε κατι παρομοιο.Και,ειδικα σε αυτη την εποχη που ζουμε,οπου οι περισσοτεροι χρησιμοποιουν ακθε εκνομο μεσο για να φθασουν στην επιτυχια-και στα εξ'αυτης απορρεοντα ωφελη-ερχεται ενας ανθρωπος ο οποιος λεει"οχι,δεν θελω ενσταση,εχασα δικαια ,και ο αντιπαλος μου αξιζε το χρυσο".Και ολα αυτα γνωριζοντας οτι αυτη ηταν η τελευταια ευκαιρια της ζωης του για την μεγιστη δικαιωση !Ενα μονον θα πω,το οποιο δεν εχω πει ποτε για κανεναν αθλητη,οσο σπουδαιος και αν ηταν.Ειμαι υπερηφανος που εχω την τιμη να ειμαι συμπατριωτης αυτου του τεραστιου ανθρωπου,αυτης της ζωσας ενσαρκωσης του αρχαιοελληνικου πνευματος του "ευ αγωνιζεσθαι".Και τον ευχαριστω γι'αυτο απο τα βαθη της καρδιας μου.