Αρχικά να συμφωνήσω πέρα ως πέρα πως υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά παιδιά που σε αυτόν και σε άλλους πολέμους υποφέρουν, σκοτώνονται, λεηλατούνται σωματικά και ψυχικά.Το θέμα μου όμως είναι η φωτογραφία του Ομράν και αν αυτή η συγκεκριμένη έχει ένα άλλο συνκείμενο που τις διαφοροποιεί από πολλές άλλες που σε ένα πρώτο επίπεδο μοιάζουν παρόμοιες. Το παιδί στη συγγεκριμένη φωτογαφία κοιτάζει το φακο, δηλαδή τον θεατή της. Μέρος της σκληρότητας και της δύναμης της είναι αυτό ακριβώς. Σε κοιτάζω εσένα, δε με κοιτάς απλά στον πόνο μου. Σε παρατηρώ ισως περισσότερο από όσο με παρατηρείς εσύ. Και έτσι δεν σε αναγκάζω να έρθεις σε διάογο με τη συνείδησή σου, ότι σου έχει απομείνει από αυτό το περίεργο που λέγεται ηθική. Και κοιτάζει τον φακό με το πιο άδειο βλέμμα. Σαν να μην είναι άνθρωπος πλέον (μια που δεν φαίνεται καν να πονά). Με αυτή την έννοια έρχεται κοντά σε αυτό που είπε η Σόνταγκ πως ¨η φωτογραφία αυτού που λείπει, θα με αγγίζει σαν τις καθυστερημένες ακτίνες ενός άστρου." Και για τούτο, με την έλειψη η παρουσία του μυνήματος είναι περισσότερο δυνατή από ποτί, 'πιστοποιητικό παρουσίας" που λέει ο Ρ. Μπαρτ. Θα πρόσθετα, της πιο γυμνής και σκληρής παρουσίας ή και πιστοποιητικό της απουσίας του ανθρώπου ως homo sapiens. Και σε αυτό το διάλογο με τη φρίκη το αίμα δεν χρειάζεται να είναι σε πρώτο πλάνο. Υπάρχει ανακατεμένο με την σκόνη των χαλασμάτων, όχι για να πληγώσει αλλά για να φωνάζει μέσω της σιωπής - το παιδί είναι σιωπηλό. Τέλος, η δύναμη της εν λόγω φωτογραφίας βρίσκεται και στο δεν φοβίζει, δεν απωθεί άμεσα τουλάχιστο, αλλά αντίθετα είναι στοχαστική, σκέφτεται μέσα από τη βουβή σκέψη του Ορμάν.Αυτά (και σίγουρα πολλά άλλα) κάνουν τη συγκεκρημένη φωτογραφία τόσο σημαντική και μοναδική. Είναι πέρα από τη φρικη ή τπν πόνο. Είναι το άρρητό τους.