Η ιστορία στον πλανήτη Γη δεν είναι τίποτα άλλο από μια απεικόνιση εγκλημάτων και καταστροφών… Σε αυτό το έναστρο στερέωμα κοσμούν τα στοιχεία που ενώνουν τους ανθρώπους και που είναι διαχρονικές δημιουργικές δυνάμεις. Ο άνθρωπος όμως συχνά - πυκνά μπορεί να συναντηθεί με εγκληματικά άτομα, για να βρεθεί έτσι αντιμέτωπος με διλημματικές καταστάσεις ή να συγκρουστεί με το αξιακó του σύστημα. Άλλωστε, δεν θα αντιδράσουμε ποτέ με μια καταφανή άρνηση όταν κάποιοι θα προβάλλουν τα σεξιστικά στερεότυπα, τα οποία, αθέατα ή μη, αναπαράγουν τη βία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τώρα υποστηρίζουν σχετικά με την προέλευση της ζωής, ότι ο ανθρώπινος γόνος και εν γένει το πρώτο ζωντανό κύτταρο έχει καταγωγή από την… πολλών διαστάσεων άβυσσο, την οποία ωστόσο δεν μπορούμε να αντιληφθούμε… Σε ένα πρώτο επίπεδο, μπορούμε να σκεφτούμε, ότι δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει καθόλου το γεγονός ότι η ζωή έχει μια σχέση με την κβαντομηχανική, που αναμφισβήτητα θα οδηγηθεί από την τεχνητή νοημοσύνη, την υβριδική μετεξέλιξη της ανθρωπότητας. Γιατί η βιολογία βασίζεται στην χημεία, και η χημεία έχει να κάνει με τα κατορθώματα των ηλεκτρονίων – και τα ηλεκτρόνια είναι κβαντομηχανικά θηρία στην καρδιά του ατόμου. Η σχέση της δημιουργίας του Σύμπαντος με την παρατήρηση δημιουργεί την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα θέμα μεταφυσικής. Αλλά ίσως όλα τα έμβια όντα δεν μοιράζονται κοινό πρόγονο και ίσως οι απλές μορφές ζωής να δημιουργούνταν συνεχώς με αυτόματη γένεση. Αλίμονο! Ποτέ δεν θα επιτύχουμε την Αθανασία… Αυτό όμως δεν είναι μόνο λόγω της απουσίας ενός «λογισμικού συνείδησης» στον εγκέφαλο. Υπάρχει και ένα βαθύτερο πρόβλημα εδώ. Ας το ονομάσουμε «το πρόβλημα της μοναδικότητας», το οποίο είναι τόσο εμψυχωτικό όσο και καταθλιπτικό.