Συμφωνώ, μου φαίνονται κι εμένα πολύ τραβηγμένες.Μου θυμίζει κάτι που μου συνέβη ένα πρωί σε μια στάση λεωφορείου. Περιμέναμε όλοι το λεωφορείο κι έρχονται μια κυρία με μια φίλη της. Αρχίζει αυτή και ζητάει από όλους μας εισιτήριο αλλά δεν είχε κανείς. Ξαφνικά κι ενώ έχει γυρίσει πέρα δώθε πόση ώρα (ήταν αφετηρία 4 λεωφ.) της λέει η φίλη της: έλα θα σου δώσω εγώ εισιτήριο. Κι αρχίζει αυτή με πολύ δυνατή φωνή: Μωρή πουτ@να είχες τόση ώρα εισιτήριο και μ'αφήνεις να τριγυρίζω; Που να σε πατήσει τρένο, που να πέσεις σε ναυάγιο, που να σε χτυπήσει αυτοκίνητο, που να πεθάνεις, που να σε γ@μήσει ο άντρας μου (απλά κορυφαίο αυτό), που να σε...... συμπληρώστε ελεύθερα, καταριόταν κάμποση ώρα. Δεν καταλαβαίνω πώς κάποιος ξεστομίζει τέτοιες κουβέντες. Προσωπικά αποφεύγω και να σκεφτώ πολύ βαριές κατάρες γιατί υπάρχει και η λαϊκή ρήση που λέει 'Η κατάρα είναι γαϊδάρα και γυρνάει στον αφέντη της.'
