#3.Δεν είναι περίεργο,που νιώθεις έτσι.Ονειρευόμουν χρόνια τη στιγμή,που θα έφευγα απ'το σπίτι,για να σπουδάσω σε μεγάλη πόλη.Όταν μπήκα πρώτη φορά μόνη στο πλοίο για Πειραιά,ως φοιτήτρια πια,βγήκα στο κατάστρωμα κι έκλαψα.Κι από χαρά,αλλά κι από ανασφάλεια.Ίσως κι απ'τη χαρά της ίδιας της ανασφάλειας.Μόνη μπροστά σε μια πρόκληση,που με ψιλοτρόμαζε,αλλά επιτέλους μεγάλη,για να την αντιμετωπίσω.Η οικογένεια μου δε μου έλειψε.Νοητά ήταν μαζί μου.Και βρήκα και άλλη πολύ πιο κοντά μου,τους νέους φίλους που έκανα.Δε γνωρίζω,αν υπάρχει βοήθεια για φοιτητές με δυσλεξία,διάσπαση προσοχής κτλ.Μπορείς να το ρωτήσεις στη σχολή σου.Μη διστάσεις να αναζητήσεις κι άλλους συμφοιτητές με ανάλογα προβλήματα.Πιθανόν να γνωρίζουν κάτι παραπάνω.Καλό θα ήταν να βρεις παρέα για τη μελέτη και τις εργασίες.Συχνά συγκεντρωνόμαστε καλύτερα,όταν και κάποιος άλλος δίπλα μας κάνει το ίδιο.Τουλάχιστον είναι λιγότερο βαρετό.Πιστεύω ότι κι η ενασχόληση με το θέατρο βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις.Η Θεσσαλονίκη είναι μεγάλη πόλη και θα σε καλύψει και σ'αυτό τον τομέα.Υ.Γ.:Κι η θάλασσα μας φαίνεται κρύα,όταν βουτάμε στην αρχή το πόδι μας.Μετά όμως απολαμβάνουμε το κολύμπι.Καλή αρχή!