Έχω μπερδευτεί πολύ με την απάντηση της ερώτησης #1, και έχω μπερδευτεί εξίσου όλες τις φορές που το έχω διαβάσει στο Α, μπα. Πως γίνεται να θεωρείται μη αποδεκτό το να πληγώνει παράλογα κάποιον κάτι που κάνουμε και η αυτόματη αντίδραση να είναι να πρέπει να ερευνήσουμε σε βάθος το τι είναι αυτό που τους πληγώνει; Για παράδειγμα αν η κοπέλα μου πληγώνεται επειδή πρέπει να βγώ για δείπνο με την δουλειά η αντίδραση μου δεν πρέπει να είναι να της εξηγήσω ότι δεν θα έπρεπε να πληγώνεται γιατί είναι μια επαγγελματική υποχρέωση; Ακραίο παράδειγμα αλλά λέμε τώρα. Γιατί το βάρος όλο πέφτει στον πλήττων και όχι στον πληγωμένο ή "πληγωμένο" αυτόματα; Και αυτό δεν είναι πολύ βάρος για έναν άνθρωπο να πρέπει να έχει μια μόνιμη υποχρέωση (κατα κάποιο τρόπο) να ερευνά και να προσπαθεί αποκλειστικά να καλύπτει τις ανάγκες κάποιου που ίσως "πληγώνεται" εύκολα;Εν ολίγοις, εάν ο "πλήττων" έχει να κάνει με κάποιον πολύ ακραίο ή παράλογο "πληγωμένο", τότε πως εφαρμόζεται αυτή η λογική; Και εάν παραδεχόμαστε ότι αυτό δεν έχει εφαρμογή σε τέτοια ακραία περίπτωση που τραβάμε την γραμμή; Και πριν δωθεί η συμβουλή ότι εάν κάποιος πληγώνεται τότε πληγώνεται και δεν μπορείς να του πεις διαφορετικά (που σε κυριολεκτικούς όρους όντως ισχύει) οπότε πρέπει εσύ να ερευνήσεις σαν πλήττων τι έκανες και να το αλλάξεις/βελτιώσεις, δεν πρέπει να ξεκαθαριστεί πρώτα η φύση της διαφωνίας/πλήγουσας πράξης;Παρεπιπτόντως είναι ειλικρινής η ερώτηση και ψάχνει απάντηση, δεν τρολάρω ούτε τα λέω για να προκαλέσω - για αποφυγή παρεξηγήσεων φύσεως τρολ.