Χάνεις λίγο το βαθύτερο νόημα πιστεύω Alex. Αυτό που πληγώνει το θύμα είναι ότι ο θύτης δεν του αναγνωρίζει το ίδιο το συναίσθημα του να νιώθει πληγωμένος. Μπορεί να είναι υπερευαίσθητος ή υπερβολικός ή μη μου άπτου. Μια φορά πληγώνεται όμως. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει πρόθεση ή δεν υπάρχει πρόθεση ή αν είναι επαγγελματική υποχρέωση ή αν το φεγγάρι είναι φτιαγμένο από ροκφόρ! Σημασία έχει ότι νιώθει ένα πολύ συγκεκριμένο συναίσθημα: ματαίωση. Λέγοντας "μα πώς κάνεις έτσι" τον/την ακυρώνουμε. Όμως το συναίσθημα βιώθηκε. Είναι υπαρκτό. Με το να του λέμε "μα πώς κάνεις έτσι" τον βγάζουμε τρελό. Και κερατάς και ζημιωμένος; Αν τόσο πολύ διαφωνείς με την "υπερευαισθησία" κάποιου (ή με το αν προσβάλλεται) γιατί δεν είχες κακή πρόθεση το έντιμο είναι να πεις "Αναγνωρίζω ότι αυτό που είπα/έκανα σε πείραξε κι ότι νιώθεις άσχημα. Δεν γνώριζα ότι θα έχω αυτό το αποτέλεσμα ούτε ήταν ο στόχος μου."Ή στην περίπτωσή σου λες: "Αυτή δυστυχώς είναι μια παράμετρος της επαγγελματικής μου δραστηριότητας που δεν μπορώ να την αλλάξω. Αναγνωρίζω ότι σε στεναχωρεί και στεναχωρούμαι που στεναχωριέσαι γι'αυτό. Θα προσπαθήσω* να το ισοφαρίσω αφιερώνοντάς σου χρόνο την Χ μέρα κι ώρα κάνοντας το Ψ πράγμα μαζί. Τι λες;"*και εννοείται το προσπαθείς όντως αν νοιάζεσαι για τον σύντροφό σου.Ούτε δικαιολογίες ούτε απολογίες. Ξεκάθαρα πράγματα.Δοκίμασε και θα δείς! Κι εδώ είναι και το μυστικό της συγγνώμης γενικότερα. Δεν ζητάμε συγγνώμη απαραιτήτως γιατί κάναμε λάθος και το παραδεχόμαστε όπως νομίζει ο περισσότερος κόσμος (εντάξει το κάνουμε και γι'αυτό όταν συντρέχει λόγος!) αλλά κυρίως γιατί πληγώσαμε τον άλλο και έπαθε κάποιου τύπου ζημιά. (Γιατί στο μυαλό του και στην ψυχή του ζημιά είναι).Και για να φέρω ένα ευρύτερο παράδειγμα και να το καταλάβουμε όλοι σε τέτοια λογική αποδίδονται και οι κατόπιν εορτής συγγνώμες που ανακοινώνουν πάπες ή βασιλείς κλπ. για ατοπήματα του παρελθόντος. Τότε ίσως δεν θεωρούνταν καν λάθος στο χωροχρονικό πλαίσιο που συνέβησαν (πχ. ο χημικός ευνουχισμός του Άλαν Τούρινγκ με τα μέτρα της εποχής ήταν δικαιολογημένος και το θύμα "ήταν υπερβολικό να διαμαρτύρεται"...άσχετα που ο άνθρωπος αυτοκτόνησε εξαιτίας του εν συνεχεία). Τότε δεν είχαν τα εργαλεία να γνωρίζουν ότι προκάλεσαν κάποια ζημιά. Τώρα τα έχουν. Η συγγνώμη επιφέρει μια ηθική ισορροπία.