Μετά από την προσπάθεια να καταλάβω πόσο απέχουν/ταυτίζονται οι απαντήσεις προς το σχόλιο του Αλεξ, με ξεκούρασε η απάντηση του/της Κάτω-κάτω-της-Γραφής. Πάντως, θεωρώ ότι όσο επιβεβλημένη μου φαίνεται η προσπάθεια για επικοινωνία μεταξύ εμένα και του συντρόφου/φίλου μου που παραπονιέται, άλλο τόσο κλωτσάω στην ιδέα ότι πρέπει να ακούσω υπομονετικά το παράπονο ενός ατόμου που δεν εννοεί να αποδεχθεί ότι δε θέλω να έχω στενότερες σχέσεις μαζί του, και όταν συναντιόμαστε στο κοινό εργασιακό περιβάλλον, μουτρώνει και γκρινιάζει, επειδή δεν του είπα για 100ή φορά "καλημέρα", ή επειδή την είπα βιαστικά. Τυχαίο παράδειγμα (ή όχι και τόσο τυχαίο). Θα ήθελα να έχω την ανωτερότητα/ψυχραιμία/καλή διάθεση να τον αντιμετωπίσω άνετα, αλλά ζορίζομαι, νιώθω ότι με πιάνουν από το λαιμό (ειδικά όταν με κοιτάει με πληγωμένο βλέμμα όλη την υπόλοιπη μέρα) και αγωνίζομαι να μην του φωνάξω "Άι σιχτίρ". Πόσο κακός άνθρωπος θεωρούμαι, από 1 μέχρι 10?
