@Alex ευχαρίστως να απαντήσω στα ερωτήματα που θέτεις. "Το να προσπαθήσεις να επανορθώσεις ("θα αφιερώσω Χ χρόνο μαζί σου κάνοντας το τάδε ανταυτού") για κάτι το οποίο αντικειμενικά δεν είναι ατόπιμα/σφάλμα - τουλάχιστον κατά γενική ομολογία - δεν είναι σαν να ανταμοίβεις μια συμπεριφορά κάπως... παράλογη;"Όχι, αν δεν ειπωθεί στο πλαίσιο ενός συμπεριφοριστικού χειρισμού (δηλαδή με το που διατυπώνεται παράπονο η απάντηση να έρχεται "έχεις δίκιο και θα κάνουμε αυτό που θες τότε"). Πρέπει να επικοινωνείται το μήνυμα ότι ΕΣΥ κάνεις μια δωρεά από το αποθεματικό αγάπης που διαθέτεις προς το πρόσωπο απέναντί σου και όχι μια "παραχώρηση" ή "εκχώρηση δικαιωμάτων". Οι συντροφικές σχέσεις για να λειτουργούν ορθά πρέπει πάντοτε να επικοινωνούν το μήνυμα ότι ο βαθύτερος μοχλός τους είναι η πηγαία δοτικότητα κι όχι το εκατέρωθεν καπέλωμα. Γενικά διαπιστώνω ότι, καμμένοι όπως είμαστε από μια ζωή γεμάτη εμπόδια και "κακούς" στο δρόμο μας, είμαστε ΣΥΝΕΧΕΙΑ ταμπουρωμένοι μην τυχόν μας "ρίξουν" στο ζύγι. Προφυλασσόμαστε ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος. Είμαστε δύσπιστοι σαν τους Σμυρνιούς. Χαλαρώνοντας και ΔΙΝΟΝΤΑΣ πηγαία από αυτό που μπορούμε και θέλουμε οι ίδιοι (και δεν μας καπελώνει) οι σχέσεις γίνονται και ευκολότερες και ουσιαστικότερες. Εμένα τουλάχιστον αυτό με δίδαξαν μακρά χρόνια δέσμευσης. Και γενικότερα στην ζωή μου έχει αποδώσει καλά. Οι άνθρωποι μου φέρονται καλά, γιατί ξέρουν ότι η δική μου καλοσύνη δεν απαιτεί ούτε προσδοκά κάποια ανταπόδωση. Αντίθετα τους φιλοτιμά να δείξουν τον καλύτερό τους εαυτό. Αν δώσουν, καλώς. Κι αν δεν δώσουν, πάλι καλώς. Εγώ έκανα αυτό που πίστευα κι ήταν εξ αρχής δώρο κι όχι δάνειο. Είναι ελευθερία αυτός ο τρόπος σκέψης. Κατ'εμέ πάντοτε..."Δεν θα ήταν πιο λογικό να έκανες προσπάθεια να δείξεις στον άλλον την οπτική γωνία που η πράξη δεν είναι λόγος για πληγές και παρεξηγήσεις;"Όχι και πάλι. Μπορεί το παιδάκι των 3 χρονών να χωνέψει γιατί δεν του παίρνεις το γλυφιτζούρι που δεν έχεις χρήματα να το αγοράσεις; Δεν θα ήταν χαμένος κόπος και ενέργεια πέραν της αρχικής προσπάθειας εξήγησης ("δεν έχω αρκετά χρήματα καλό μου") να προσπαθείς να του δώσεις επίμονα και μάταια να καταλάβει γιατί θα πρέπει να στερηθεί μια ηδονή που του είναι απολύτως αναγκαία εκείνη την στιγμή για να ανακουφιστεί από το άγχος της μη πλήρωσης; Aντίθετα αν προσπαθήσεις μετά την αρχική εξήγηση να δώσεις το βάρος στο ότι συναισθάνεσαι τον πόνο του και συμπάσχεις με το ότι στεναχωριέται (αντί να το μαλώνεις λέγοντας το παράλογο που κλαίει επειδή δεν μπόρεσε να πάρει αυτό που ήθελε να του δείξεις ενσυναίσθηση) και να μετακυλίσεις την ηδονή/ανακούφιση στην δεύτερη επόμενη επιλογή...τότε το παράπονο θα περάσει αρκετά γρηγορότερα και την επόμενη φορά θα γνωρίζει ότι η ματαίωση μπορεί να ακολουθηθεί από μια άλλου είδους ευχαρίστηση. Λειτουργεί και με το φόβο και τον πόνο αυτό. Αντί μόλις κάποιος πονέσει ή φοβηθεί να του πούμε "έλα μωρέ τίποτα δεν είναι!" είναι απείρως αποτελεσματικότερο να πούμε "Φοβήθηκες ε; Ξέρεις κι εγώ φοβάμαι το Χ/Ψ κλπ." "Αν κάποιος είναι υπερευαίσθητος δεν θα είχε περισσότερο νόημα να προσπαθήσουν και οι 2 να αντιμετωπίσου αυτό αντί κάτα κάποιο τρόπο να το θάβουν;"Θεωρώ ότι εφόσον η σύντροφος είναι ένα ισορροπημένο, με την κοινή πεζοδρομιακή έννοια, άτομο (κι όχι κάποια ψυχάκιας) τότε με την ως άνω αντιμετώπιση δεν το θάβετε το θέμα. Είναι νουνεχής να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα που θα αποσταλλούν. Ότι υπάρχει κάποιο όριο μεν, αλλά ότι η στεναχώρια της δεν πηγαίνει άπατη και θα ανακουφιστεί με κάποιον δυνατό τρόπο γιατί την νοιάζεσαι. Αυτό επιζητεί να εισπράξει. Ότι την νοιάζεσαι. Αυτό κραυγάζει. Αν πάλι εννοείς (και πολύ φοβούμαι ότι το εννοείς) ότι θα πρέπει μέσα από αυτή την προσέγγιση να αλλάξει ο πληγωμένος ως προσωπικότητα και να πάψει να πληγώνεται, πολύ φοβούμαι ότι τελείς εν αυταπάτη και κάνεις μια τρύπα στο νερό. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν έτσι εύκολα με ευχολόγια και συζητήσεις, αλλά μονάχα όταν έρχονται αντιμέτωποι με συντριπτικές συνέπειες των χαρακτηριστικών τους αυτών που τις επέφεραν. Αν φερ'ειπείν χωρίζατε ή κάποιος πέθαινε ή τέλος πάντων κάτι εξίσου δραματικό.Είναι επομένως πάντοτε προτιμότερο να προσπαθείς να βρεις μια μέση κοινή πορεία πλεύσης και συννενόησης. Αλισβερίσι είναι!@Ιrisορθή απορία. Εξαιρείται όμως επειδή πιο πάνω στην απάντηση προς τον Alex πήραμε ως δεδομένο ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον ψυχάκια αλλά με ένα σχετικά ισορροπημένο άτομο. Αν κάποιος χειραγωγεί με ίδια οφέλη και χθόνιες σκοπιμότητες σαν το παράδειγμά σου αυτό φαίνεται, και τότε η σωστότερη αντιμετώπιση δεν είναι ούτε η ρήξη (σπατάλη ενέργειας) ούτε η ατέρμονη εξήγηση (σπατάλη χρόνου) αλλά το disengagement κι η απομάκρυνση. Ενίοτε δια παντός. Θεωρώ όμως ότι συχνά η οπτική μας είναι τόσο αλλοιωμένη από την εγωιστική μας θεώρηση του κόσμου που μπορεί να μας διαφεύγουν αποχρώσες ενδείξεις στην στάση του άλλου που να μην είναι τόσο παράλογες. Οπότε πάντα έχει νόημα να καθίσει κανείς και να αναρωτηθεί "μήπως έχει κάποιο point;"Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό όταν εξετάζουμε (όπως καίρια έθιξε η Λένα στην απάντησή της) το παράπονο κάποιας μειονότητας που εμάς μας φαίνεται παράλογο. Κάποτε υπερασπιζόμενη τους Παλαιστινίους σε κάποια Εβραία εκστόμισα κάτι που από εκείνους θεωρείται αντισημητικό (και δεν το γνώριζα) συγκεκριμένα την λέξη Jew αντί για Jewish. Με διόρθωσε άμεσα και κοφτά. Εξανίσταμαι είπα σαν ηλίθια. Δεν είχα καμμία πρόθεση να επιδείξω αντισημιτισμό. Το ίδιο δεν σημαίνουν; Και πήρα το μάθημα της ζωής μου. Δεν έχει σημασία τι ΕΓΩ πιστεύω ότι είναι προσβλητικό. Την προσβλητικότητα την καθορίζει το θύμα. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζω εγώ τι μπορεί να είναι προσβλητικό για έναν αλμπίνο γιατί δεν είμαι αλμπίνος. Κι η φαντασία μου επομένως έχει κάποιο συγκεκριμένο όριο. Η ευαισθησία μου ως "πολιτικό" ον (με την ευρύτερη έννοια) οφείλει όμως να μην έχει. Αλλιώς είμαι θηρίο ή Θεός κι όχι κοινωνικό ον, που έλεγε ο Αριστοτέλης.