@ΚαραβάναΣ'ευχαριστώ για την πολύ αναλυτική απάντηση, και συμφωνώ ή, αν μη τι άλλο, επικροτώ τα περισσότερα που λες.Η ειδοποιός διαφορά για ‘μένα (δεν ξέρω για τον Alex, δε μπορώ να μιλήσω εξ ονόματός του ) είναι ακριβώς το ότι λαμβάνεις ως δεδομένο ότι μιλάμε για ένα ισορροπημένο άτομο. (Μου θυμίζει λίγο την οικονομική επιστήμη, που λαμβάνει ως δεδομένο ότι μιλάμε για έλλογα όντα που «γνωρίζουν τι είναι πιο συμφέρον γι’αυτά ανά πάσα στιγμή». Για αυτό δυσκολεύονται αν φτιάξουν ρεαλιστικά μοντέλα με εφαρμογή στον πραγματικό κόσμο.) Μην παρεξηγηθώ, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πράγματι αρκετά ισορροπημένοι με την πεζοδρομιακή έννοια. Αλλά ας πούμε όχι και οι συντριπτικά περισσότεροι.Οι άνθρωποι που έχουν παράλογες απαιτήσεις από τους συντρόφους τους (μένω στον τομέα των ερωτικών για να μην φαρδύνω υπερβολικά τη συζήτηση) δεν κυκλοφορούν με μάτι που γυαλίζει και ύφος τρελού επιστήμονα, για να τους αποφεύγουμε από μακριά. Συνήθως δείχνουν νορμάλ όπως όλοι μας. Μπορεί να τους ξέρεις και κάποιο καιρό ήδη προτού βγάλουν τις παράλογες ιδέες τους στη επιφάνεια.Συμφωνώ ότι όταν τους καταλάβεις πρέπει να απομακρύνεσαι αλλά αν επιδιώκεις συνεχώς την κατανόηση και την συναίνεση δεν θα παραδεχθείς εύκολα στον εαυτό σου ότι έμπλεξες με παράλογο άτομο. Το ζήτημα είναι να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ του «Είσαι υπερβολικός!» και του «Είμαι υπερβολικός;» Αν αδιαφορείς για τα συναισθήματα των άλλων τους ακυρώνεις και απαιτείς να προσαρμοστούν στα μέτρα σου. Αν καταπιέζεις τα δικά σου, μπαίνεις εσύ στα μέτρα τους.Αν το αγόρι μου μου πει ότι το να έχω στενές επαφές με πρώην μου τον στεναχωρεί θα αφουγκραστώ τους προβληματισμούς του, θα δω αν όντως κάνω κάτι που θα προκαλούσε δυσφορία στον μέσο άνθρωπο. Αν μου πει ότι δεν θέλει να δουλεύω κάπου όπου υπάρχουν άντρες η διάθεσή μου για κατανόηση και αναζήτηση κοινού εδάφους θα είναι περιορισμένη, προτού τον στείλω πίσω στο 1920 από όπου ήρθε…