@ Καραβάνα 21:43(σ'ευχαριστώ πολύ!)ΟΚ όντως αυτό το καταλαβαίνω. Και ναι, καλό είναι σε κάθε περίπτωση να αναρωτηθούμε. Στην περίπτωσηάρα του συντρόφου που λέει "με στεναχωρεί να σαλιαρίζεις με τον πρώην σου" δεν θα αρκεστούμε να απαντήσουμε "ΟΚ, δικαίωμά σου, δεν σε βγάζω τρελό - αλλά θα σαλιαρίζω, κι αν σ'αρέσει", αλλά αναρωτιόμαστε "έχει δίκιο; δίνω υπερβολικά δικαιώματα; μήπως η συμπεριφορά μου είναι άσχημη; μήπως θα έβραζα κι εγώ από θυμό στη θέση του;". Στην περίπτωση του γονιού που δεν εγκρίνει το επάγγελμά μας αναρωτιόμαστε το ίδιο. Άλλα έχει σημασία και να έχουμε το θάρρος να απαντήσουμε στον εαυτό μας: "Όχι, εν τέλει έχει άδικο. Δικαίωμά του να σκάει, αλλά θα εμμείνω στις επιλογές μου", αντί να αλλάζουμε την πορεία μας, διψασμένοι για έγκριση και αποδοχή.Όποτε ναι, δέχομαι ότι καλό είναι να λαμβάνουμε *κάθε* παράπονο υπόψιν, αλλά να ζυγίζουμε και τη λογική του προτού κάνουμε όντως κάτι γι'αυτό.(Βέβαια, όσο παράπονο μπορεί να έχει μια μάνα που το παιδί της δεν έγινε γιατρός σαν αυτήν, άλλο τόσο παράπονο έχει το παιδί που δεν το δέχεται απλώς επειδή έγινε ναυαγοσώστης. Δικαίωμά της να νιώθω όπως νιώθει, αλλά και δικαίωμά του να νιώθει αδικημένος, και να προσπαθεί με τη σειρά του εφ' όρου ζωής να της καταδείξει το παράλογο της απαίτησής της. Και τα δυο παράπονα είναι, και το ένα στηρίζεται περισσότερο στη λογική από το άλλο.)