#6.Δεν έχεις κι άδικο,που νιώθεις έτσι.Χάσατε άνθρωπο κι εκείνη ασχολιόταν με μπαρμπούτσαλα.Λογικό να επαναστατείς μέσα σου.Συμφωνώ με όσα λέει η Λένα για το πώς αντιμετωπίζουν κάποιοι άνθρωποι τέτοιες καταστάσεις.Μερικές φορές όμως μπορεί να μην είναι κι ακριβώς έτσι.Για έναν άνθρωπο ίσως να είναι τέτοιο το πλήγμα της απώλειας,που να έχει ανάγκη να καταπιαστεί με μικροπράγματα,για να μην καταρρεύσει.Να υψώνει έναν τοίχο στα αισθήματα του και να εκτελεί εντελώς ψύχραιμα όλα τα διαδικαστικά,που αφορούν ένα τέτοιο γεγονός.Στο πρώτο τηλεφώνημα η μητέρα σου έκλαιγε.Στο δεύτερο ανασυγκροτήθηκε κι άρχισε να δίνει οδηγίες.Συνέχισε σαν ρομπότ να ρυθμίζει όλες τις ανόητες λεπτομέρειες,που παρατηρεί ο κόσμος,ο οποίος δεν εμπλέκεται συναισθηματικά,για να αποφανθεί το γελοίο "ήταν ωραία κηδεία".Δεν ξέρω αν η μητέρα σου αποστασιοποιήθηκε συναισθηματικά από άμυνα,γιατί δεν μπορούσε να το διαχειριστεί.Εσύ τη γνωρίζεις.Δεν ξέρω,επίσης,αν υπήρχε κάποιος άλλος πέρα από εκείνη σε θέση να διεκπεραιώσει τα πρακτικά ζητήματα.Είναι δουλειά εκείνου,που καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του,ανεξάρτητα πώς αισθάνεται.Όσο θα μπαίνουν σε μια σειρά συναισθήματα,που φέρνει βίαια στην επιφάνεια ένας θάνατος,θα καταφέρεις να ερμηνεύσεις καλύτερα τη συμπεριφορά της μητέρας σου και θα σχηματίσεις μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το πώς βίωσες και πώς ζεις τώρα την απώλεια.