Μα ναι το είπα και πριν, και ως άμυνα το κατανοώ, και (να συμπληρώσω) και την έννοια της τιμής στον νεκρό μέσω της εμφάνισης και στάσης μας σε μια κηδεία κατανοώ, αλίμονο.Απλώς λέω ότι μια κόρη ίσως να μην έβγαζε ένα τόσο αυστηρό συμπέρασμα για τη μητέρα της στηριζόμενη μόνο σε *ένα* περιστατικό. Ίσως στηρίζεται σε χρόνιες παρατηρήσεις για τη σημασία της επιφάνειας και του φαίνεσθαι και του "τι θα πει ο κόσμος" στη ζωή τους. Και ξεσπάει τώρα.Πρέπει να ομολογήσω έκανα μια σκληρή σκέψη, ορμώμενη από το θέμα με τα νύχια... "Έψαχνε όλη μέρα να βρει κλειστά παπούτσια" (μα πού τα είχε χωμένα; άσχετο). Κι εγώ δε θα ήθελα να είμαι με το κόκκινο νύχι. Αντί να "ψάχνω όλη μέρα", θα έπαιρνα το ασετόν 2' και θα τα ξέβαφα. Ναι, πέρασε από το μυαλό μου ότι δεν ήθελε και να χαλάσει το πεντικιούρ. Πιθανότατα είμαι πολύ άδικη. Πιθανότατα απλώς δεν πήγε το μυαλό της. Αλλά το σκέφτηκα.