#4 Λες και διαβαζα τις σκεψεις μου ενιωσα.Κατι τέτοιο εκανα και εγω πριν λιγο καιρο.Επέλεξα να ειμαι μ' εναν ανθρωπο πολυ "μακρυα" απο μενα επειδη ηταν το καλυτερο παιδι που ειχα γνωριζει μεχρι τωρα!Όμως αυτη η τρέλα στα συναισθήματα δεν την ένιωσα ποτέ.... Ελεγα στον εαυτο μου δοκιμασέ το κι αυτο, γιατι μπορεί αυτό να ειναι το σωστό.Ισως αυτό κανουν οι αλλοι και ¨πιανει" . (Και εγω στις προηγουμενες σχέσεις μου εχω περάσει δύσκολα.) Καθημερινά έβαζα τη ζυγαριά κάτω και ελεγα "ειναι τόσο καλο παιδι,σε προσέχει και είναι εκει κάθε μέρα για σένα...που θα βρεις κάποιον άλλον τοσο καλο παιδι..? Τα αλλα που θες και ζητάς ίσως δεν έχουν τόση αξια όσο αυτο!" Και καπως ετσι πέρασαν 6 μήνες...Και μετά μπουχτισα και δεν αντεξα άλλο.Ευτυχως χώρισαμε.Στην απογοητευση μου οτι κάνω συνεχώς λάθος επιλογές και ότι όλοι ειναι σκάρτοι αφησα να συμβει αυτό. Αλλα δεν πάει καπου ετσι. Δεν υπάρει μέλλον... Ειναι αυτο που λέει η απαντηση της Α μπα "Είναι ότι δεν τον θέλεις καν για φίλο σου". Αν λείπει ο θαυμασμός για τον ανθρωπό σου στη συνεχεια θα εμφανιστεί και η απέχθεια στη προσπαθειά σου να προσαρμοστείς και να μείνεις με καποιον επειδή ετσι ίσως ειναι το πρέπον....
