Με συγκίνησε πολύ αυτό το άρθρο. Νόμιζα οτι οι άνθρωποι που συγκινούνται από τις ιστορίες που μας αφηγούνται οι αρχαιότητες όλο και λιγοστεύουν. Λιγοστεύουμε αλλά όσοι υπάρχουμε είμαστε εδώ. Αλίμονο, η ίδια μοίρα φυλασσόταν και για τα ελγίνεια γλυπτά του Βρετανικού, τα οποία έχουν "καθαριστεί" με τόσο διαβρωτικά μέσα που έφυγε όλη η "φλούδα". Το σημείο δηλαδή που είναι τόσο σημαντικό για τους μελετητές που εξετάζοντάς τα μπορούν να δουν τα χρώματα που τα στόλιζαν πριν τόσους αιώνες.