Πόσο θα θελα να σου γράψω κάτι αισιόδοξο. Έτσι για να νιώσουμε καλύτερα όσοι βιώνουμε αυτή την κατάσταση. Διαβάζοντας όσα γράφεις, έβλεπα τον πατέρα μου. Βέβαια στο χειρότερο λόγω επαγγέλματος. Το μαγαζί του έχει να κάνει με πλακάκια και είδη υγιεινής. Η οικοδομή πέθανε το 2009. Ε τότε ήταν και η τελευταία φορά που κατάφερε να πληρώσει τις εισφορές του στο τεβε και την εφορία. Άνθρωπος που δεν χρωστούσε ποτέ. Η υγεία του πήρε την κάτω βόλτα από τα άγχη και την στεναχώρια. Για να πάει σε γιατρό κανονίζει με έναν φίλο του συνταξιούχο νοσηλευτή να πάνε μαζί ώστε τα φάρμακα να τα γράψει στο δικό του βιβλιάριο. Καταντήσαμε να μας βοηθάνε οι παππούδες με τις συντάξεις. Πόσο ακόμη όμως; Ο πατέρας μου είναι 60 χρονών και δουλεύει απο 13 χρονών. Αυτό που με πληγώνει είναι να τον βλέπω μονίμως κατηφή και σκεπτικό. Έχασε το χαμόγελό του και την αισιοδοξία του. Κι όμως ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι σε ακόμη χειρότερη κατάσταση. Εμείς τουλάχιστον δεν είχαμε δάνειο και έχουμε τη σταθερότητα του σπιτιού. Και φαγητό. Πόσες οικογνειες