Αν και κατανοώ τον τρόπο σκέψης σου, έχω να απαντήσω το εξής: Ναι, με έναν πολύ απλουστευτικό τρόπο, "θέλουμε να ακούμε μόνο τα καλά". Είναι ανθρώπινο, και είναι και λογικό στα πλαίσια της ευγένειας. Ακολουθεί τη ίδια λογική σύμφωνα με την οποία όταν κάποιος μου πει "καλημέρα" δεν του απαντάω "κακή, στραβή κι ανάποδη" επειδή έχει κωλόκαιρο/ξύπνησα στραβά/έχω πονοκέφαλο/τον αντιπαθώ τον βλάκα. Η πολλή ειλικρίνεια και οικειότητα χωρίς να τον έχω ενθαρρύνει στον καθένα καταλήγει να είναι αγένεια. Τα κακά μου θέλω να τα ακούω από τους πραγματικά οικείους μου, που είναι σίγουρο ότι το κάνουν από ενδιαφέρον. Από τους απλούς γνωστούς κλπ θέλω να ακούω τα κακά μου μόνο αν τους αφορούν (αν δλδ κάνω κάτι που τους ενοχλεί, τους προσβάλλει κοκ) και όχι αν αφορούν την περιφέρεια των γοφών μου. Ούτε και να με κολακέψουν απαιτώ. Α, όσον αφορά στο άλλο θέμα: φυσικά ισχύει ότι αν κάτι μας ενοχλεί πάνω μας, είναι απείρως ενοχλητικότερο να μας το τονίζουν. Προσωπικά όμως έχω πειραχτεί και από επίμονα σχόλια του τύπου "Μα εσύ έχεις αδυνατήσει ΠΟΛΥ", "Βάλε κάνα κιλό να γίνεις άνθρωπος" κλπ, ενώ η ίδια αισθανόμουν εξαιρετικά καλά με τον εαυτό μου (και δεν εννοώ ότι ήμουν ανορεξική που βλέπει τον εαυτό της μέσα από τα μάτια της αρρώστιας). Αντιστοίχως λέμε σε κάποιον "Πωπω έχω να σε δω 10 χρόνια και δεν άλλαξες!". Βρίσκετε σωστό να του λέμε αντιστοίχως "Πωπω πόσο γέρασες, σακούλιασαν τα μάτια σου και κιτρίνισαν τα δόντια σου!" Τι γλυκό!