Παρακολουθώντας κάποιους επώνυμους τόσο ταλαντούχους και φαινομενικά ευτυχισμένους διάσημους να φεύγουν κατάυτό το τρόπο από τη ζωή, αναρωτιέμαι... Μα δεν είχαν ένα άνθρωπο δίπλα τους να τους σώσει από την αυτοκαταστροφή; Μόνος του ζούσε σε αυτή την κόλαση που δεν γνωρίζαμε; Όταν εγώ βρέθηκα σε αδιέξοδα και πέρασα δύσκολες στιγμές, είχα μια χούφτα φίλους να ανησυχούν για μένα και να έρχονται στο σπίτι μου με βάρδιες για να μου κρατούν παρέα, αφού αρνιόμουν να βγω και χωρίς να γνωρίζουν τι με απασχολεί. Μόνο μετά από πολλά χρόνια τους το εκμυστηρεύτηκα. Η παρουσία τους λοιπόν, όσο κι αν μου ήταν ανυπόφορη στις στιγμές της μεγάλης μου μοναξιάς, με προτάτευσε από δεν ξέρω κι εγώ τι. Ίσως αν δεν τους είχα δίπλα μου να είχε πάρει κάποια άλλη τροπή η ζωή μου. Ίσως τελικά αυτό να είναι: η μοναξιά, και προφανώς κάποιοι άνθρωποι δεν την αντέχουν ή δεν μπορούν να την διαχειριστούν. Βέβαια τα ναρκωτικά από μόνα τους δημιουργούν μια ιδιόμορφη κόλαση από την οποία δεν μπορεί κάποιος να βγει χωρίς την κατάλληλη βοήθεια και χωρίς αγάπη. Και επειδή δεν πιστεύω σε θεούς και δαίμονες, ο διάβολος είναι μέσα μας και είναι διαφορετικός για τον καθένα.
