Μου δημιουργείται όμως το ενα έντονο ερώτημα:Εχουν βγει κατά καιρούς στη φόρα διάφορες αποκαλύψεις για στελέχη του Σύριζα που έχουν εκφράσει 'θερμές' (ας τις πούμε) απόψεις για ευαίσθητα θέματα [π.χ. παίρνουν θέση εναντίον της Ελλάδος και υπέρ της ΠΓΔΜ (βλ. την πορεία συμπαράστασης της νεολαίας Σύριζα μέσα στην πόλη των Σκοπίων, την συνέντευξη που πήρε στέλεχος του Σύριζα σε βουλευτή της γείτονος - η συνέντευξη δεν είναι πρόβλημα, το περιεχόμενο είναι), προσπαθούν να εγείρουν θέμα τσάμηδων στην Ήπειρο, προσπάθησαν να μας πείσουν για την αλβανικότητα (sic) των Σουλιωτών, εξέδωσαν ύμνους στον αδικημένο (sic ξανά μανά) Φαλμεράυερ στην Αυγή και η λίστα συνεχίζεται...] Με αφορμή αυτά και συζητώντας με φίλους μου προσκείμενους στον Σύριζα, μου έφεραν ως επιχείρημα την εγγενή πολυφωνία του Σύριζα και την έλλειψη φίμωσης εντός του σχηματισμού, μάλιστα ως χαρακτηριστικό ανωτερότητας έναντι των υπολοίπων παρατάξεων.Εστω.Στην περίπτωση Καρυπίδη όμως, ενεργοποιείται αυτή η πολυφωνία, ναι ή όχι;Εστω ότι ενεργοποιείται. Δεν διαφαίνεται μια προβληματική σε αυτή την 'πολυφωνική' νοοτροπία; όταν μάλιστα συντηρεί αντισημιτικές (και κενές ουσίας) απόψεις όπως του κου Καρυπίδη;Εστω ότι δεν ενεργοποιείται. Μου δημιουργείται το ερώτημα: Για τον Καρυπίδη γιατί ξέραν να αντιδράσουν, όσοι αντιδρούν.. ενώ για τους υπόλοιπους δεν κόπηκαν το ίδιο;