Ώντας από την άλλη μεριά του γκάλοπ (κατοικώ στο Μόναχο εδώ και 3 χρόνια), και έχοντας ταξιδέψει και ζήσει αρκετά σε Βιέννη και Ζυρίχη, δε θα ήθελα να ζω σε καμία από τις προαναφερθείσες. Στις φωτογραφίες όλα δείχνουν μαγικά, και ναι θα συμφωνήσω με τα επιχειρήματα: Καθαριότητα, συγκοινωνίες, εξευγενισμένος τρόπος ζωής. Όταν όμως γίνεται λόγος για ποιότητα ζωής, προσωπικά εγώ δεν εννοώ μονάχα να περνάει το τραμ στην ώρα του και να είναι ευγενικοί οι περαστικοί. Δυστυχώς (και θα αναφερθώ μονάχα στο Μόναχο) εγώ παρατηρώ μια υπόγεια θλίψη (σχεδόν κατάθλιψη θα τολμούσα) των πολιτών εδώ. Αστυνομούμενη κοινωνία, ανελαστική, άτολμη και άχρωμη, με κανόνους που δε βγάζουν νόημα, με ρατσισμό σε κάθε διαφορετική νοοτροπία που υποβόσκει παντού. Αυτές οι πόλεις δεν έχουν τρέλα. Καμία τρέλα."Αφεντικό σε συμπαθώ πάρα πολύ. Έχεις τα πάντα εκτός από λίγη τρέλα και όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται λίγη τρέλα... Αλλιώς δεν μπορεί να σπάσει το σκοινί και να ελευθερωθεί.~Νίκος Καζαντζάκης"
