Συμφωνώ/ Έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρεις. Όταν εγώ πέρασα περιπέτειες με την υγεία μου, δεν με παρηγορούσε καθόλου να σκέφτομαι ότι υπάρχουν άλλοι που μπορεί να έχουν κάτι χειρότερο και όμως βρίσκουν κάποιο τρόπο να χαίρονται τη ζωή. Αντίθετα, μου φαινόταν το τέλος του κόσμου. Ξέρω, μπορεί να φαίνεται εγωκεντρικό και αχάριστο αυτό, αλλά δεν είναι ψέμα να λέω "έλα μωρέ, υπάρχουν και χειρότερα, ας κάνουμε την Πολυάννα και ας πούμε ότι είμαστε χαρούμενοι-ενώ δεν είμαστε"; Θα πρέπει να θέλει απίστευτο κουράγιο να ζεις με κάποια ψυχική ασθένεια, και ούτε διανοούμαι π'ως θα ήμουν εγώ σε αντίστοιχη κατάσταση, πόσο μάλλον να κρίνω τον άλλο. Κοπέλα της 5, ακόμα και αν δεν μπορεί/δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να κάνει το νοσοκόμο-α, όλοι μπορούν να προσφέρουν κάποια συμπόνια και υποστήριξη, είτε έχεις δίκιο είτε άδικο. Η κριτική εκ του ασφαλούς, προσωπικά δεν νιώθω ότι έχει και πολλά να προσφέρει....