"Αγαπητή Μαριέλλα.Είμαι 30 και με πτυχίο.Στα 27 ήμουν άνεργη. Στα 28 μου δούλευα σε καφέ-μπάρ αεροδρομίου 14ωρα, όρθια, ψήνοντας μπαγκέτες, και κόβοντας ντομάτες, μέσα στην ζέστη, και με ωράρια 02:30-16:30 ή 10:00-00:00.Και αυτό για δουλειά σεζόν.Στα 29 μου, έκανα 2 δουλειές, η μία 8ωρη,όρθια,σε περιοχή περίπου 1μιση ώρα με ΜΜΜ απο το σπίτι μου (3ώρες σύνολο), με κυλιόμενο ωράριο ΚΑΙ βραδυνές βάρδιες, και μία part-time, οπου κάλυπτα τις ώρες , ανάλογα με το πρόγραμμα τις 8ωρης. Δεν υπήρχε μέρα ξεκούρασης, αντίθετα υπήρχαν μέρες με 1 ώρα ύπνο ή 2.Και δεν έστελνα γράμματα στην LIFO.Δεν έχω παντρευτεί, δεν έχω σχέση αυτή τη στιγμή και είμαι 6 χρόνια μεγαλύτερη σου."Το χειρότερο δεν είναι οτι κλαίγεται για την δουλειά της η Μαριέλλα πάντως. Την νιώθω. Ούτε για το ότι δεν βγαίνει οικονομικά ώστε να κάνει την ζωή που θέλει ~ άλλωστε νέα κοπέλα είναι, λόγικό το βρίσκω.Αλλα στα 24 σου ο γάμος είναι αυτοσκοπός ? Το όνειρο ζωής σου? Αν αυτό ήταν, ας κηνυγούσες αυτό εξαρχής. Ας καθόσουν νοικοκυρούλα στο χωριό σου να παντρευτείς ένα καλό παιδί. Να μετακομίσεις στην Αθήνα εν μέσω κρίσης, κάνοντας ένα ΤΟΣΟ κορεσμένο επάγγελμα, τι περίμενες? Και γιατί δεν το ξεκίνησες στο χωριό σου? Μηπως ήθελες μεν γαμπρό αλλα Αθηναίο,με λεφτά, και πριγκηπα?
