Δεν συμφωνώ με το παράδειγμα του ρούχου, Iris. Γιατί το να αγαπάς κάποιον (όπως αγαπάει η μητέρα το παιδί της) σημαίνει να τον αποδέχεσαι όπως είναι και να μην προσπαθείς να τον αλλάξεις ή να τον ελέγξεις μέσω του χρήματος (ή της όποιας εξουσίας διαθέτεις απέναντί του). Αν δανείσω (ή χαρίσω) στην κόρη μου χρήματα για να αγοράσει ένα φόρεμα, αποκλείεται να της επιβάλω εγώ το γούστο μου. Αν θέλει να φορέσει ένα μουσταρδί ράσο με λαχανί καρδούλες, καλώς. Μπορεί να κάνω κι εμετό στην ιδέα, αλλά καλώς. Εκείνη έτσι θέλει, έτσι να κάνει. Τα ναρκωτικά που αναφέρεις δεν είναι απλώς ακραίο ως παράδειγμα. Δεν ανήκει καν στην κατηγορία που αναλύουμε γιατί έχει να κάνει με την υγεία και την σωματική ακεραιότητα. Όσο για το όνομα του παιδιού που επέβαλε η γιαγιά επειδή έκανε τα έξοδα της βάφτισης, είναι πάρα πολύ απλό και ξεκάθαρο. Είναι μια κανονική οικονομική συναλλαγή: η γιαγιά αγόρασε το δικαίωμα να "ακούσει" το όνομά της στην εκκλησία και κατ' επέκταση να βαφτιστεί έτσι το εγγόνι της. Αν οι γονείς δεν ήθελαν, δεν πουλούσαν. Τόσο απλά.Φυσικά διαφωνώ κάθετα με την αγοραπωλησία και δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο αν ήμουν στη θέση της γιαγιάς. Θα έδινα τα λεφτά κι ας ονόμαζαν το παιδί Μαγκαφούλα!