πριν μια δεκαετία, πρίν κάνω οικογένεια, είχα ένα δεσμό 2 χρόνων. Το παιδί πήρε πτυχίο και έφυγε φαντάρος. Είχα ήδη αρχισει να "φευγω" απο την σχέση αλλά δεν το έληξα πρίν φύγει, φοβήθηκα μήπως του κάνει κακό (είχε κάποια θέματα εξάρτησης, τί να γράψω τώρα.. ). Στα μέσα της θητείας του και ενώ ήταν εκατοντάδες χλμ μακριά μου, γνωρίζω κάποιον άλλο και τραβιέμαι μαζί του. Με όλα τα συνοδευτικά που έρχονται παρέα: κλάματα, καρδιοχτύπια, τηλεφωνικά ψέματα κλπ. Θυμάμαι να βρίσκομαι σε μια κατάσταση στην οποία "παρακολουθούσα" τον εαυτό μου να λειτουργεί όπως λειτουργούσε σαν να είχα βγεί απο το σώμα μου και αυτό έκανε ό,τι ήθελε. Ενα απόγευμα μάλιστα, απο την τσίτα που περνούσα μου είχαν γυρίσει σχεδόν ανάποδα τα δύο χέρια μου και δεν μπορούσα να τα επαναφέρω. Πέσαν οι κοντινοί μου να με φάνε, λέγοντας όλα αυτά τα σωστά και ηθικά λόγια "δεν του αξίζει να μην ξέρει, γιατί να το περνάς όλο αυτό, γιατί το αντιμετωπίζεις με δειλία -σε είχα για πιό ντόμπρα, δικός σου ο χειρισμός αλλα.." Εγώ ήθελα να του πώ πως χωρίζουμε όταν επεστρεφε που θα ήταν κοντά στους δικούς του, φοβόμουν. Λοιπόν επέστρεψε, του είπα να χωρίσουμε και χωρίσαμε. Μετά απο ένα μήνα με παίρνουν οι δικοί του τηλέφωνο για βοήθεια καθώς του είχε "γυρίσει το μυαλό" και έλεγε ασυνάρτητα πράγματα, τέλος πάντων χρειαστηκε ψυχίατρος για να συνέρθει. Με λίγα λόγια, αν είχα λειτουργήσει "ηθικά" του στυλ "εφόσον ερωτευτηκες κάποιον άλλον άν είσαι μάγκας του το λές αμέσως και κάνε ο,τι θες μετά", δεν θέλω να σκεφτώ τί θα έκανε στον εαυτό του που ήταν μακριά. Αυτό που κατάλαβα για τον εαυτό μου απο τότε είναι πως οι πιθανότητες να απατήσω ξανά (στην τωρινή περίπτωση τον άντρα μου) έχουν φτάσει σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα σε σχέση με τον μέσο όρο. Το δευτερο και πιό σημαντικό : έκανα πάντα πάρα πολύ καλά στην ενήλικη ζωή μου και δεν έκρινα ηθικά ΚΑΝΕΝΑ