Αγαπητέ φίλε,Φυσικά και μπορεί να θεραπευτεί (δεν είναι ανίατη ασθένεια), φυσικά και όλα θα πάνε καλά αλλά θα διαφωνήσω με την κριτική που της ασκείς και το ότι προσπαθείς να τη θυμώσεις για να αναλάβει τα ηνία της ζωής της. Ένας άνθρωπος που "υποφέρει" από αυτή την "τρέλα" (γιατί στην αρχή νομίζουμε όλοι ότι είμαστε ένα βήμα πριν το Δαφνί) δεν μπορεί ούτε να θυμώσει σε πρώτο στάδιο, ούτε να αναλάβει πρωτοβουλίες ούτε να κάνει τίποτα. Ένας άνθρωπος χρειάζεται στήριξη και εξηγήσεις γιατί του συμβαίνει αυτό το "κακο". Και αφού το ερμηνεύσει σιγά σιγά και με τη βοήθεια ειδικού (κατά την ταπεινή μου άποψη- εγώ δεν μπόρεσα μόνη μου) αρχίζει να επανακτά τις δυνάμεις του και να έρχεται σε ισορροπία. Οι άνθρωποι με κρίσεις πανικού δεν αποζητάμε την προσοχή όταν περνάμε αυτή τη φάση... αποζητάμε την φυγή (φεύγουμε από καταστάσεις), το κλάμα (λόγω πρώιμης κατάθλιψης), την παραίτηση (γιατί δεν μπορεί να καταλάβει ο περίγυρος αυτό που περνάμε) και τη μοναξιά. Αργότερα στροφάρει το μυαλό, φεύγεις από τη μιζέρια και αποζητάς λύση και και τη χαμένη προσοχή...Γι'αυτό μην είσαι τόσο σκληρός, οι άνθρωποι δεν είμαστε πάντοτε σε θέση να τα ελέγχουμε όλα, ούτε βγάζουμε κραυγές πανικού για να μας προσέξουν και να μας φροντίσουν... Ειλικρινά ελπίζω να μιλάς "έξω από το χορό" και να μη σου χει συμβεί (όχι ότι και να σου συμβεί είναι κακό- ίσα ίσα κιόλας συνειδητοποιείς κάποια πράγματα) αλλά σκληρές κριτικές δεν χωράνε σε τέτοιες καταστάσεις