Ως παθούσα κι εγώ, για τρία χρόνια, δε θα σου πω κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους: άρχισε να το συζητάς με ανθρώπους με τους οποίους νιώθεις άνετα. Την περίοδο εκείνη ντρεπόμουνα πολύ να εξηγήσω τι μου συνέβαινε και στην οικογένεια και στους φίλους και στη σχέση μου (και κάπως έτσι χώρισα) με αποτέλεσμα στο τέλος να απομονωθώ από πολύ κόσμο. Ευτυχώς αισθανόμουν ασφαλής σε 2 μέρη, στη δουλειά όπου μόνο μία φορά με έπιασε κρίση σε χαλαρή ημέρα, και στο σπίτι που ειδικά αν ήταν και η «μαμά» δεν είχα κανένα πρόβλημα. Όταν απέκλεισα παθολογικά αίτια (και παράλληλα πείστηκα ότι μάλλον δε θα πεθάνω) και όταν μίλησα σε 2-3 άτομα, το βάσανο τελείωσε. Βαρβάτη κρίση δεν έχω πάθει εδώ και 6-7 χρόνια και οπότε πάει να ξεκινήσει κάτι μπορώ και το σταματάω. Αν με ρώταγες τότε, είχα την εντύπωση ότι θα υποφέρω για πάντα. Αν το εξωτερικεύσεις αυτό που νιώθεις, μειώνεται η σημασία σου, «μικραίνει» στο μυαλό σου και τελικά το αντιμετωπίζεις. Άνθρωποι που παθαίνουν τέτοια πράγματα είναι συνήθως αυτοί που παλεύουν πολύ να δείξουν σε τρίτους ότι είναι δυνατοί, ντε και καλά. Κι απ’ό,τι κατάλαβα από το γραφόμενά σου ακολουθείς κι εσύ τον ίδιο κανόνα (όπως κι εγώ εννοείται). Ξεκόλλα από αυτό και όλα θα πάνε καλά